Auteur: Comyoo

Wat ben je mooi, we houden van je en we zijn trots op je. Het zijn de woorden die Bjorn (34) en Inge (30) het liefst de rest van hun leven tegen hun dochters Anna en Lynn willen zeggen. Maar ze spraken het uit toen ze afscheid namen van hun meisjes.

Het stel woont met hun, destijds 2-jarige, zoontje Daan in Engeland wanneer Inge zwanger raakt. “Bij het maken van de echo zei de arts heel stoïcijns: ‘gefeliciteerd, jullie krijgen een tweeling’” blikt Bjorn terug. “We schoten allebei in de lach. We waren super gelukkig, maar vroegen ons ook gelijk af; hoe gaan we dat doen? Het zal heel heftig worden. En eerlijk is eerlijk, ik vond het ook een goede reden om een nieuwe auto te kopen,” lacht Bjorn.

Babymoon

Vrij snel na dit onverwachte, maar mooie nieuws vertrekt het stel op een roze wolk naar Nederland. Daar blijkt dat het een één-eiige tweeling is. Dat betekent dat de placenta gedeeld wordt en er meer risico is op het tweelingtransfusiesyndroom, waarbij de ene baby meer vruchtwater en voeding krijgt. Geen reden voor paniek, maar het verschil moet niet té groot worden. Elke week wordt Inge gemonitord. Het lijkt zo goed te gaan dat bij 28 weken zwangerschap besloten wordt de controle een week over te slaan. Bjorn: “Voor ons een mooi moment om nog even met z’n tweeën, zonder Daan, op babymoon te gaan.”

Paniek

Zo gezegd, zo gedaan. Op de terugweg halen Bjorn en Inge een kinderwagen op bij de Prénatal en rijden daarna door naar het ziekenhuis voor de reguliere controle. Maar daar blijkt het goed mis, het tweelingtransfusiesyndroom is toch opgetreden. “De sfeer sloeg gelijk om en alle seinen gingen op rood. De meisjes moesten nú gehaald worden, Inge ging onder volledige narcose. Drie uur na de controle werden Anna en Lynn geboren. Beiden nog geen kilo zwaar. Direct stond er een heel team van verpleegkundigen en artsen om hen heen. Anna werd al vrij snel naar de afdeling neonatologie (NICU) gebracht, Lynn had meer moeite om op gang te komen.”

‘Voor welke van mijn drie meisjes moest ik er nu het meest zijn?’

“Ik liep verdwaasd rond. Voor welke van mijn drie meisjes moest ik nu er het meest zijn? Ik weet nog dat de gynaecoloog mij letterlijk bij de hand beetpakte en zei: ‘Nu gaan we even naar Anna nu naar Lynn.’ Ik mocht de navelstreng doorknippen, dat was mooi om te doen. Maar verder werd ik letterlijk uit de kring van artsen en verpleegkundigen geduwd. Er was complete paniek en chaos en ik wist niet wat me overkwam. En Inge al helemaal niet. Zij lag op de uitslaapkamer. Ik belde mijn ouders en schoonouders: ik kon alleen maar huilen, de hele situatie was zo beangstigend. We zaten op roze wolk, maar zijn daar keihard vanaf geschopt.”

Niet vasthouden

Als Inge wakker is, mag ze met bed en al naar de meisjes toe. Maar ze is misselijk van de narcose en door de drukte rondom de bedjes van Anne en Lynn, kan ze het maar een paar minuten verdragen. Bjorn en Inge mogen hun pasgeboren kindjes alleen aanraken met hun handen via een gat in de couveuse. Vasthouden mag niet vanwege infectiegevaar. “De uren kropen voorbij, onze kindjes lagen daar maar, en ik mocht nog geen luier verschonen. Het enige wat ik kon doen, was wat afgekolfde melk naar de verpleegkundige brengen, zodat zij het via een spuitje aan de meisjes kon geven.”

Nachtmerrie

Uiteindelijk lijkt het met de meisjes redelijk goed te gaan. Bjorn: “Je leert heel snel schermpjes lezen en welke waardes wel en niet goed zijn. Ik besefte dat het kritiek was, maar het thema dood zat niet in mijn hoofd. We waren optimistisch, want ze waren al ver over de 24 weken heen toen ze geboren werden.”

‘Het eerste moment dat je je kindje vasthoudt, is ook het moment dat je afscheid moet nemen’

De volgende dag belandt Bjorn in een nachtmerrie. “De arts vertelde dat ze een hersenscan hadden gedaan bij Anna en dat zij een hersenbloeding had gehad. Ze zou meervoudig gehandicapt zijn. Ik vroeg aan de dokter of ik de meisjes wel levend mee naar huis kreeg. Zijn antwoord was ja.” Maar nog geen zes uur later gaat het slechter met Anna. “Na een uurtje slaap werden we ruw wakker gemaakt en werd ons verteld dat we afscheid moesten nemen van Anna omdat ze zou overlijden.”

Afscheid

Vanuit de verpleegkamers steken ze het halletje over naar de afdeling waar hun dochtertje ligt. “Het eerste moment dat we ons kindje vasthielden, was ook het moment dat we afscheid moesten nemen. Ze koppelden alle slangetjes af, en als laatste de zuurstof. Wat zeg je dan? Dat we trots op haar zijn, dat ze mooi is, dat we van haar houden. Het was een heel verdrietig moment, maar je wordt ook een beetje geleefd. En; we hadden nog een meisje om voor te vechten.”

‘Met volle buik, maxicosi’s en een kinderwagen in de auto kwamen we in het ziekenhuis aan en met lege handen ga je weer terug’

Maar dan komt er nog meer slecht nieuws. Ook Lynn blijkt een hersenbloeding te hebben, bij haar is er zoveel beschadigd dat ze het niet zou overleven. “Ik werd daarover gebeld terwijl ik onderweg was naar het gemeentehuis om aangifte te doen van de geboortes en het overlijden van Anna. Als een malle reed ik terug naar het ziekenhuis.”

De ouders van Bjorn en Inge komen langs, met de inmiddels drie-jarige Daan. “Toen hij binnenkwam, vroeg hij waar Anna was. Ik moest mijn zoontje uitleggen dat zijn zusje in de hemel is. Ik brak. Zijn reactie: mag ik haar dan brengen? Toen brak mijn hart opnieuw.”

Lege handen

“Bij het afscheid van Lynn spraken we dezelfde woorden als tegen Anna. En ook dat ze mocht gaan, we merkten bij Lynn dat ze aan het vechten was. Toen Lynn overleed, kwam er een enorme oerhuil uit. Het was zo’n diepe pijn. Met volle buik, maxicosi’s en een kinderwagen in de auto kwamen we in het ziekenhuis aan en met lege handen gingen we weer terug.”

Piepjes

“In twee dagen tijd beleefden we veel, en daarom heb ik ook heel bewust afscheid genomen van de NICU-afdeling. Ik heb goed gekeken; er staan echt twee lege couveuses. Soms zou ik nog wel eens terug willen naar die plek om weer even te voelen en ervaren wat er is gebeurd. Om weer even dicht bij het gemis van mijn meisjes te komen.”

Het geluid van de monitors op de NICU, de alarmen: ze staan in Bjorns geheugen gegrift. “Ik hoor dat ook terug van andere vaders die dagen, of soms weken, op de NICU hebben rondgelopen. Je hoeft die piepjes maar ergens te horen of je bent weer terug op die plek.”

‘Pappa’s rouwen ook’

“Het verlies van een kind gaat heel diep. We gingen daar heel verschillend mee om. Inge was de eerste periode vaak heel emotioneel. Soms was het lastig om de verbinding met elkaar vast te houden. De ene keer wilde zij iets ondernemen en de andere dag wilde ik juist iets doen. Ik merkte ook dat ik het fijn vond om met andere vaders te delen hoe zij met het verlies van een kind omgingen. Daarnaast kreeg Inge vaak de vraag hoe het met haar ging, terwijl ze zag dat ik ook verdriet had.”

‘Wij kunnen dit samen aan’

Voor Bjorn reden om het boek Pappa’s rouwen ook te schrijven. Hij interviewt daarin twaalf vaders die vertellen over het overlijden van hun kind. Ook Bjorn zelf komt aan woord en deelt hoe hij verder ging na intens verlies. “Dat gaat met vallen en opstaan. Ik heb geleerd er mee te leren leven, want een rouwproces is nooit af. Toen wij met lege handen uit het ziekenhuis vertrokken, zei een verpleegkundige tegen ons: ‘Jullie redden het wel’. Daar heb ik me aan vastgehouden, we kunnen dit samen aan.”

Na het overlijden van Anna en Lynn kregen Bjorn en Inge nog twee kinderen: Aron (2) en Elin (0). Naast het uitgeven van het boek ‘Pappa’s rouwen ook’, maakte Bjorn een gelijknamige documentaire en richtte hij de stichting Rouwkost op. Rouwkost wil ouders die een kind hebben verloren ondersteunen.

Handen aan de couveuse

In de nieuwe zesdelige EO-serie Handen aan de couveuse volgt Anne-Mar Zwart ouders bij wie de roze wolk ver te zoeken is. Hun baby is veel te vroeg geboren of ernstig ziek en ligt daarom op de IC Neonatologie van het Erasmus MC Sophia Kinderziekenhuis. Hoe houden zij zich staande en waar putten ze hoop uit in deze onzekere periode? Handen aan de couveuse laat aangrijpende verhalen zien over angst, veerkracht, hoop en onvoorwaardelijke liefde.