De lege stoel: Chris verloor zijn dochter Esmee
Het verlies van een kind is een hartverscheurende gebeurtenis die het leven van ouders voorgoed verandert. Toch gaat het leven door, zelfs wanneer je daar nog niet klaar voor bent. In ‘De lege stoel’ delen ouders openhartige verhalen over het verlies van hun kind. Lees hier ervaringsverhalen die gaan over de leegte die ontstaat door dit verlies. Na bijna een jaar ziek te zijn geweest overlijdt de 3-jarige Esmee, dochter van Chris de Ron. Het geloof helpt Chris nog altijd bij het missen van zijn dochter. “We hebben niet voor altijd afscheid genomen.”
Als Esmee twee jaar oud is, krijgt ze neuroblastoom-kinderkanker. “De primaire tumor zat in de bijnieren, met uitzaaiingen in haar botten en beenmerg.” Er kwam een behandeltraject op gang. Aan het einde van dat traject moet Esmee naar Amerika voor immuuntherapie. “Vlak voor vertrek werden er toen nieuwe tumoren ontdekt. Toen werd besloten om nog twee chemokuren te geven. Na de eerste van die twee is ze overleden aan een maagbloeding.” Esmee wordt drie jaar oud.
Én hij hoefde niet meer bang te zijn dat Esmee dood zou gaan, want dat was al gebeurd.
Het gezin van Chris bestaat naast Esmee uit drie andere kinderen. De oudste twee kinderen waren negen en zeven jaar oud toen Esmee overleed. Zij hebben deze periode bewust meegemaakt. “In de week nadat Esmee was overleden, bracht ik onze oudste zoon naar bed. Ik vroeg hoe hij het vond. Hij zei dat hij het eigenlijk wel prettig vond dat ze was overleden. Nu mocht hij weer thuis slapen, kon ik weer ’s avonds voorlezen en was de hond weer thuis. Én hij hoefde niet meer bang te zijn dat Esmee dood zou gaan, want dat was al gebeurd.”
Vrijwel meteen na het overlijden van zijn dochter gaat Chris weer aan het werk. “Ik werk bij Defensie. Zij gaven me alle ruimte om zelf te bepalen wat op dat moment kon en niet kon. Ondanks dat ben ik, misschien een beetje typisch als man, volledig op mijn werk gedoken. Dan had ik wat te doen.” Een paar maanden later gaat het gezin een weekendje weg. ’s Nachts valt Chris ineens op de grond in de hotelkamer. “Dat was voor mij wel een teken dat ik even een stapje terug moest doen.” Dat doet Chris tijdelijk, maar al snel gaat hij weer aan het werk.
Esmee is dan wel overleden, ze is niet weg
De dood van Esmee heeft een bepalende rol gespeeld in het leven van Chris. “In de periode net na haar overlijden heb ik geleerd dat je gezin op één staat. Ik ben wat selectiever geworden in de dingen die ik over heb voor bijvoorbeeld mijn werk.” Esmee is dan wel overleden, ze is niet weg. Het geloof speelt hierin voor Chris een belangrijke rol. “We zien elkaar nu even niet meer. Ik moet nog een paar jaar wachten, maar dan gaan we elkaar weer zien. We hebben niet voor altijd afscheid genomen.” Het geloof heeft Chris en zijn gezin ook geholpen in de periode dat Esmee ziek was en uiteindelijk overleed. “We zijn voor mijn gevoel door die periode heengedragen.”
Op 25 maart ‘viert’ het gezin de geboortedag van Esmee. “We zijn ’s ochtends ergens een gebakje gaan eten. Daarna zijn we samen naar het graf gegaan. ’s Avonds zijn we met het hele gezin uit eten geweest, zoals we ook doen bij de verjaardagen van de andere kinderen.” Ook in huis is ze aanwezig. “De tante van mijn vrouw heeft een mooi schilderij van Esmee gemaakt. Die staat bij ons in de hoek van de woonkamer. Ze is en blijft een onderdeel van ons leven.” Nu is het twaalf jaar na de dood van Esmee. Het gezinsleven is weer doorgegaan en het leven van Chris ook. Toch speelt zijn dochter nog altijd een rol in zijn leven: “Het verdriet wordt minder, maar het gemis blijft voor altijd.”