Mijn naam is Rimke van der Geest (1974). Ik ben moeder van Sigur (2015 – overleden na 16 dagen) en Jukka (2016) en woon samen met met Gerben (1978) aan een verwilderde veenweide ten noorden van Zaandam. Ik werk als ambulant psychiatrisch verpleegkundige bij het Vroege Interventie Psychose Team in Amsterdam. Medisch antropoloog en oprichter Stichting Psychiatrie over de Grens. Tevens ben ik auteur van ‘Sigur – voor even en altijd’.

Ons eerste kindje Sigur overleed na 41 weken en vijf dagen zwangerschap na zuurstoftekort en meconiumaspiratie tijdens het weeënproces. Hij was 16 dagen oud. Drie maanden later was ik zwanger van Jukka. Dat was snel, maar dat moest ook want ik was al een ‘oudere moeder’. Een rouwproces in combinatie met kraamtijd bleek ingewikkeld maar ik worstelde mij er doorheen door erover te praten en te schrijven. Ik had na Sigurs dood behoefte aan lotgenotencontact en las alles wat los en vast zat over babysterfte. Inmiddels is Sigur ‘luchtig’ aanwezig binnen ons gezin. We kunnen grapjes maken, Jukka maakt tekeningetjes voor zijn broer en legt mooie vondsten bij Sigurs raampje en soms komt Sigur ons begroeten in de gedaante van een lieveheersbeestje. “Kijk mama, een Sigurtje”, zegt Jukka dan. Ik heb geleerd te waarderen wat ik heb in dit leven, en dat is heel veel.

Door mijn werkzaamheden in Nicaragua, weet ik dat het ook anders kan zijn. Dit neemt niet weg dat je als moeder, vader of andere naaste, uitgerust moet zijn met een flinke portie veerkracht. Je weer gelukkig kunnen voelen na de dood van je kindje, of kindjes, is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik hoop natuurlijk dat het iedereen lukt om de liefde te laten stromen na zo’n heftige gebeurtenis. Dat de liefde groter wordt dan het trauma. Misschien kan ik je daar een beetje bij helpen. Ik ben niet gelovig/christelijk, ook niet heel spiritueel. Wel gevoelig en nuchter. We zouden kunnen praten tijdens een wandeling in de natuur, een kopje thee – of ander drankje – in een cafeetje. Maar bellen is ook prima voor mij.