“Pappa’s rouwen ook”.
Dat is hét boek wat ik mistte en nog zocht in de periode toen het slecht ging en de periode na het overlijden van ons zoontje Noah.

Begrip, steun, hulp, was er overal. Onze vrienden stonden dag en nacht klaar en ook onze familie deelde natuurlijk het verdriet. Maar het was niet hetzelfde, de intensiviteit was anders, de leegte, het gemis.
Dat stukje ‘het onbesproken gevoel’ dat je alleen hebt als ervaringsdeskundige. Die connectie misten wij gelukkig. Want hadden we die niet gemist dan had al iemand dit verdriet eerder moeten doorstaan.
Die aansluiting vond ik in bepaalde verhalen waar ik mij herkende en het verdriet mijn gevoel overnam en alles er uitkwam. Intens was het. Maar tegelijkertijd waardevol, niet meer zo eenzaam en gaf het erkenning dat je niet alleen bent met dit verdriet.

Noah kwam een dag na zijn uitgerekende datum thuis ter wereld na een perfecte zwangerschap met wat kleine kwaaltjes. Alles was goed en we waren gezegend met een zoon. De onvoorwaardelijke liefde die daarbij vrij komt was er vanaf minuut 1. Helaas had Noah wel opstartproblemen met drinken, waardoor we na twee dagen naar ziekenhuis moesten omdat hij te veel was afgevallen. Hij kreeg sondevoeding maar eigenlijk dronk hij  vanaf dag 3 dronk zelf weer genoeg en mochten we na vijf dagen het ziekenhuis weer verlaten. Dat ging goed en we deden onze best als jonge ouders. Iedereen had ons gewaarschuwd voor de slapeloze nachten en dat was bij ons ook het geval.

In het begin was hij vier uur per nacht onrustig maar dat werden steeds meer uren. Tot dat hij het merendeel van de dag onrustig werd en we soms wel 17 uur een huilende baby hadden. We trokken aan de bel dat het zo niet ging en er iets was. Daar de huisartsen ons misschien een beetje overbezorgd vonden namen ze ons bij het consultatiebureau wel serieus en werden we doorgestuurd naar het ziekenhuis. Na een week ter observatie geweest te zijn en hulp van de pedagogisch medewerkster werden we ontslagen uit het ziekenhuis. Wij waren het daar niet mee eens omdat Noah onrustig bleef. Voor een second opinie gingen we naar het WKZ. Daar werd Noah helemaal onderzocht en ook daar waren er eerst geen verontrustende signalen. De eerste dag was Noah helemaal uitgeput en de 2^e dag had hij weer krachten op gedaan en kwamen de signalen die de verpleegkundigen niet vertrouwden. Vanaf toen ging het snel en volgende een MRI-scan, bloedonderzoek en een echo. Voor het eerst voelden wij ons serieus genomen. Er liepen twee artsen onze kamer binnen. Met een blik waardoor we aan alles voelden dat er iets niet goed was. Dat was het moment waarop we hoorden dat hij een zware hersenaandoening had.

In de loop van de week kregen we steeds meer uitleg en antwoorden en werd de levensverwachting van Noah elke keer maar korter. Hij kreeg steeds meer medicatie die er voor zorgde dat hij rustig en goed de dagen doorkwam.
Na een aantal weken in het ziekenhuis konden we de medicatie zelf toe dienen en was er geen reden meer om daar te blijven. We zouden hulp krijgen via thuiszorg en van elke dag proberen te genieten.
We wisten dat ons niet lang werd gegeven. We probeerden te genieten van de kleine dingen, maar verdriet overheerste.
Een aantal weken mochten we thuis zijn. Toen zagen we dat ons kleine mannetje begon te lijden en we overlegden met het ziekenhuis en bereidde ons voor op de zwaarste en meest moeilijke tijd in ons leven. We lieten onze naasten afscheid van hem nemen en hem alle liefde te geven die hij verdiende. Noah is in de armen van zijn moeder overleden.

De reden dat ik graag een maatje wil zijn is omdat deze periode zo heftig en snel is gegaan. De periode na het overlijden van Noah was een grote achtbaan en ik voelde mij onbegrepen. Ondanks dat iedereen zijn best voor mij probeerde te doen voelde ik me ontzettend eenzaam. Niemand begreep me voor de volle 100%. Ik zou graag die persoon voor iemand willen zijn wanneer dat nodig is.

Ik zou graag telefonisch of via WhatsApp contact hebben. Maar ik vind het ook fijn om samen een wandeling te maken in de natuur of in de dierentuin.