Op 30 juni 2011 werd onze dochter Emma geboren. Dolgelukkig waren we met onze kerngezonde dochter. Na 9 maanden kwamen we er achter dat Emma helemaal niet kerngezond bleek te zijn, maar een grote levertumor had. Een traject van behandelingen startte. Samen met onze kleine meid brachten we veel tijd door in het ziekenhuis. Tegelijk was Emma ook ‘gewoon’ een meisje dat opgroeide: haar eerste woordjes zei en haar eerste stapjes zette. Helaas bleek de behandeling niet zo succesvol als gehoopt en na een jaar kregen we het bericht dat de behandeling stopte, omdat deze niet zinvol was. De kanker groeide ondanks alle chemo door. Na dit bericht hebben we nog 3 maanden thuis voor ons kleine meisje mogen zorgen en van haar kunnen genieten en op 20 juni 2013 moesten we haar loslaten. We konden haar loslaten in het vertrouwen dat haar hemelse Vader voor haar zorgt, maar tegelijk bleef er zo’n lege plek achter… We waren vader en moeder, maar er was geen kindje om onze liefde en zorg aan te geven. Alleen maar lege armen. Eigenlijk schieten woorden te kort om dit gevoel te beschrijven.

In oktober 2014 kwam er nieuwe vreugde in onze leven: onze dochter Lea werd geboren. Wat was het heerlijk om onze vader- en moederliefde weer aan een klein meisje te kunnen geven. In 2017 mochten we nog een meisje in onze gezin verwelkomen: Anne. En in 2021 werd Thijs geboren. We zijn nu een gezin met 4 kinderen, maar we hoeven er maar voor 3 te zorgen.

Er blijft een lege plaats in ons gezin. Het gemis van Emma is er en mag er ook zijn. Met vallen en opstaan hebben we geleerd om hier mee om te gaan. En hebben we ook geleerd om (weer) dankbaar en gelukkig te zijn. We hebben ontdekt dat praten over Emma en over ons verdriet van cruciaal belang is en daarom willen we ook beschikbaar zijn voor andere ouders om een luisterend oor te zijn.