In de zomer van 2020 ben ik voor de derde keer vader geworden, tegelijkertijd startte een ruw, pijnlijk, intens verdrietig en soms ook eenzaam rouwproces.
Ise werd geboren en op hetzelfde moment moesten we afscheid van haar nemen. Daarnaast ging de zorg voor de rest van het gezin door en moest er ontzettend veel geregeld worden. Een rollercoaster volgde.
Inmiddels zijn we ruim 2 jaar verder, is de wond nooit geheeld, maar hebben we ontzettend veel geleerd over hoe om te gaan met dit verdriet. We praten er nog veel over en hebben ontzettend veel steun aan elkaar.
Als man beleef je dit hele proces over het algemeen anders dan een vrouw, zonder goed of fout, maar dit kan zo nu en dan best confronterend zijn. Het feit dat er weinig tot niets aan literatuur, steun op wat voor manier dan ook voor deze man is, geeft de noodzaak van Bjorn zijn boek en het werk van stichting Rouwkost nog maar eens aan. Zo heeft iedereen zijn eigen verhaal, en ben ik graag degene die een luisterend oor voor jouw verhaal biedt.
Dit kan natuurlijk ook in ontspannen sfeer gewoon onder genot van een biertje.