Ik ben samen met Annelies trotse ouder van Fiene, Kai* en Yara. Tijdens haar eerste zwangerschap waren wij in verwachting van een tweeling, Fiene en Kai*. De zwangerschap verliep goed. Vanaf 32 weken groeide Kai* minder hard en waren er meerdere controles nodig, vanaf week 34 zelfs om de dag. De controles verliepen nog steeds goed. Tot 4 dagen voor de geplande keizersnede…
Tijdens de laatste controle met 36 weken bleek het hartje van Kai* te zijn gestopt met kloppen. Heel mijn wereld stortte in. Verdriet en geluk lijnrecht tegenover elkaar. Voor het eerst papa geworden, het grootste geluk in je armen maar tegelijkertijd ook een groot verdriet en gemis: het verlies van Kai*, het hebben van een tweeling en van de dromen die ik samen met Annelies al hadden gemaakt.

Gelukkig hebben Annelies en ik vanaf dag 1 hier goed en open over kunnen praten, zowel wij samen als ook met onze omgeving. Dit heeft mij enorm geholpen en helpt mij nog steeds. Echter zochten wij ook herkenning en erkenning bij andere ouders die ons verhaal en onze uiteenlopende gevoelens meer begrepen dan onze omgeving. Ik heb ervaren dat het zo fijn en belangrijk is om met andere papa’s en mama’s in gesprek te komen die net als ons helaas ervaringsdeskundigen zijn.

Elke situatie is uniek, maar je deelt eenzelfde gevoel en gemis, wat een ander moeilijker kan begrijpen. Elk verhaal is anders en toch zorgt dit voor verbinding. Het lijkt mij mooi en waardevol om dit luisterend oor voor andere ouders te kunnen zijn, omdat ikzelf heel goed weet hoe fijn en belangrijk dit kan zijn. Hopelijk kan ik deze steun voor jou zijn!