In 2009 was mijn vrouw zwanger van ons 3e kindje. Tijdens de 20-weken echo werd er ons vertelt dat ons kindje, we hebben hem de naam Christiaan gegeven, niet meer leefde. We
moesten maar contact opnemen met onze verloskundige, en daar gingen we. Na dat er contact geweest was met de verloskundige moesten we maar naar het ziekenhuis gaan, en daar gingen we weer.
In het ziekenhuis werd ons gevraagd of we wilden weten waar onze Christiaan aan was overleden, ‘ja’ dat willen we natuurlijk graag weten. Onderzoeken volgden en de middag na deze onderzoeken kon ons niet vertelt worden waar het aan lag dat Christiaan niet meer leefde. Vervolgens kwam de vraag ”weet u al wanneer u wilt dat het kindje geboren wordt?”  Tsa, wat zeg je daar nu op? ‘Kan het morgen?’ – . Dat kon dus maar naar huis en
iedereen bellen en dingen regelen voor Esther en Eva. De volgende dag gingen we naar het ziekenhuis we zijn hier 2 dagen geweest en daar is onze Christiaan geboren.
We hebben Christiaan op 14 mei 2009 begraven, we hebben vooraf een kleine samenkomst gehad met familie en onze predikant bij ons thuis.

Terugkijkend op de tijd na het overlijden van Christaan had ik graag een maatje gehad, ik heb er gelukkig wel altijd met mijn vrouw goed over kunnen praten.
Ik ben in contact gekomen met Rouwkost en heb mij opgegeven als maatje. Ik wil graag anderen helpen om naar hun verhaal te luisteren en te ondersteunen. Dit mag tijdens een wandeling, videocall of gewoon ergens een bakje koffie doen. Het maakt mij niet uit waar of hoe we afspreken, het gaar erom dat jij je verhaal kwijt kunt.