Sinds juni 2017 weet ik hoe het is als je wereld instort bij het verlies van een kind.
Na een prima zwangerschap braken op een mooie warme zomerse zaterdagavond na 37 weken de vliezen. ‘Yes, het was begonnen. Ik ga papa worden’ dacht ik.  Maar de volgende ochtend klopte Arthur’s hartje niet meer… Het echoapparaat bleef oorverdovend stil. Direct na zijn geboorte voelde ik, naast het intense verdriet, trots, blijdschap en opluchting dat het met mijn vrouw Kristel goed was gegaan. Een vreemde mix van gevoelens, die ik rationeel niet kon plaatsen.
Het heeft even geduurd, maar ik heb geleerd hoe fijn het is om over hem te kunnen praten. Arthur heeft me, ook al overleed hij voor zijn geboorte, papa gemaakt. In de afgelopen jaren heb ik enorm veel van het leven geleerd door hem. En die ervaring wil ik delen met iedere papa van een overleden kind. Ik ben benieuwd naar jouw verhaal.
Wat is moeilijk? Wat is bijzonder? In welk opzicht heeft deze geboorte je veranderd?
Na de geboorte van Arthur moesten we in verband met onze leeftijd redelijk snel ons IVF traject weer opstarten. Na twee spannende zwangerschappen zijn Casper (2019) en Mathilde (2020) geboren.
Lijkt het je fijn dat we elkaar spreken, dan kan dat via video-call.