Wij ziin de ouders van Jorik, Mirthe, Ruth† en Jarno.
Het zwanger worden van ‘onze 2e ’ ging niet makkelijk. Nadat we zwanger waren, werd snel duidelijk dat het een zwangerschap was van een tweeling. Tijdens de zwangerschap groeide 1 van de 2 kinderen minder snel, maar niet iets om ons echt zorgen over te maken. We kregen regelmatig controle in het ziekenhuis. Bij 37 weken gingen we naar het ziekenhuis om ‘even’ een controle te doen en om daarna door te rijden naar een verjaardag. Bij de CTG kon de gynaecoloog het hart van 1 van de 2 niet vinden. Bij het maken van de echo werd snel duidelijk dat 1 van de 2 kindjes was overleden. De roller coaster begon…. De volgende dag zijn onze dochters Mirthe en Ruth geboren.

De periode na de geboorte was heel dubbel. ‘Beschuit met muisjes en een traan’. Genieten van Mirthe, rouwen om Ruth. Begrafenis regelen, kraamtijd en zorgen voor een stuiterende peuter van 3.

En toen werd het kerst, hoe vier je kerst een paar dagen nadat je je kind hebt begraven? We hadden/hebben veel aan vrienden en familie en van onze werkgevers kregen we de ruimte om te rouwen. Ook konden we elkaar vinden in ons verdriet en heeft het ons dichter bij elkaar gebracht. Het is inmiddels 18 jaar geleden. De wond is een litteken geworden, maar littekens kunnen opeens irriteren of zeer doen…

Door o.a. Wereldlichtjesdag en het werk van Stichting Rouwkost realiseren we dat het overlijden van Ruth heel pijnlijk is, maar het maakt ons ook dankbaar dat we een plek hadden en hebben om ons verhaal te doen en te rouwen. Door ons beschikbaar te stellen als maatje hopen we een luisterend oor te kunnen zijn voor anderen, juist omdat we ook ervaren hebben dat anderen het soms echt niet snappen.
Lijkt het jullie fijn om samen het gesprek aan te gaan tijdens wandeling of gewoon aan de ‘keukentafel’? We willen er voor jullie zijn.