Mijn eerste zwangerschap eindigde abrupt met de geboorte van onze zoon met 23 weken zwangerschap. Een naar binnen geslagen bacterie heeft de bevalling op gang gebracht. De artsen waren meteen duidelijk dat ik een paar dagen te kort kwam voor de 24 weken en dat ze niks zouden doen. Seffan werd levend geboren en stierf 2 uur later de volgende dag. We waren ouders geworden, maar stonden met lege handen. Een spannende zwangerschap volgende, maar gelukkig werd Juda gezond geboren. Bij de 3^e zwangerschap werd opnieuw de grond onder onze voeten weggeslagen toen bij de 20 weken echo een open ruggetje en een aantal andere afwijkingen werden waargenomen. Uit verder onderzoek bleek de chromosoomafwijking trisomie 13. Het doodvonnis. Waar alles de eerste keer zo plotseling gebeurde, wisten we nu wat er ging komen. We kozen ervoor de zwangerschap uit te dragen. Jedidja overleed met 35 weken in mijn buik en werd die nacht geboren. In 2021 werd Micha geboren en opnieuw mag ik zwanger zijn. Onbevangen is het nooit meer.

Elk verhaal is anders, maar wat een herkenning en erkenning kun je vinden bij andere ouders die hun kindje hebben verloren. Je hebt niet zoveel woorden nodig om elkaar te begrijpen, de dubbelheid van dingen en het gekke van tijd. Toen wij dit van dichtbij ook bij vrienden zagen gebeurde, merkte ik hoe goed het is om met elkaar hierover te praten. Je kind(eren) zijn onderdeel van je leven en je gezin en hoe goed is het om hun namen te (blijven) noemen. Daarom wil ik maatje zijn. Ik wil jou graag een luisterend oor bieden tijdens een videocall of in reallife met een kop thee.