Al zittende op de bekende roze wolk begon onze eerste zwangerschap van Iva geheel onbezorgd. Dit duurde tot de 19e week toen Joëlle opeens een bloeding kreeg. Alles leek in orde na een goede 20 weken echo. We waren gerustgesteld, maar niets bleek minder waar. Onze dochter Iva was na ruim 20 weken onderweg om geboren te worden en niets kon dat nog tegengaan. Onze wereld stortte in en er kwam veel op ons af. In eerste instantie schakelden we direct over naar onze overlevingsmodus om alles te regelen voor de begrafenis en alles daaromheen.

Daarna kwam voor ons de echte klap. Daar sta je dan met lege handen en hoe ga je daar nu precies mee om. We merkten al heel snel dat hier geen handleiding voor is. Je hebt allebei je eigen proces, maar we probeerden ook goed met elkaar te praten en haalden steun bij elkaar. Daarnaast gaf ook ons geloof steun en deelden we veel met familie en vrienden. Dit deed ons goed, maar desondanks merkten we ook dat mensen om ons heen het moeilijk vonden en werden we niet begrepen.

Wat ik vooral gemist heb is iemand die echt begrijpt wat er in je omgaat en die je een stukje erkenning en herkenning kan geven. Wetende wat ik zelf heb gemist, zou ik dit graag een ander willen geven als maatje. Dit kan individueel, maar natuurlijk ook als stel samen met Joëlle.

Een kop koffie bij mij thuis of op locatie, (video)bellen, een wandeling maken, een ritje op de racefiets doen, het kan allemaal. Voel je vrij en heel erg welkom om een afspraak te maken. Het delen van je persoonlijke situatie en het er openlijk over praten heeft mij enorm geholpen.