Onze dankbaarheid kon niet op toen we ontdekten dat ik zwanger was van ons tweede kindje. Alleen al snel ging de blijdschap gepaard met zorgen. Bij de 20-weken echo bleek ons kindje verschillende hartafwijkingen te hebben. We leefden de hele zwangerschap tussen hoop en vrees. Met 34 weken werd Norah geboren. De bevalling ging gelukkig goed, een prachtig meisje werd in m’n armen gelegd. Maar al snel werd ze overgebracht naar de NICU van het AMC. Een operatie aan haar hartje was nodig. Die operatie is er alleen nooit gekomen. Na drie dagen ging het ondanks de goede start, slechter met haar. Norah overleed in onze armen.

De kraamweek sloeg om in een week waarin we haar begrafenis moesten voorbereiden. Ons meisje was thuis, terwijl ze er zelf niet meer was. Die hartenpijn is niet in woorden te beschrijven.

Een baken van hoop in deze tijd was ons geloof. God gaf en geeft ons kracht en troost voor elke dag. Onze lieve Norah mag in de hemel zijn. We geloven dat we haar daar ooit weer in onze armen mogen sluiten.

In de periode na haar sterven besefte ik dat het overlijden van een kind (gelukkig) voor veel onbekend terrein is. Hoe ga je als omstander daarmee om? En welke vragen kan je stellen? Het is zoiets ontzettend kwetsbaars. Inmiddels weet ik hoe belangrijk het is om in gesprek te blijven over je kindje. Het is fijn om dit te delen met iemand die weet hoe het is om een kind te moeten missen. Die ene vraag durft te stellen die anderen misschien niet durven stellen. Die nieuwsgierig blijft naar je kindje wat niet doorleeft hier op aarde, maar wel elke dag in je hart. Ik ben nieuwsgierig naar jouw verhaal, de mooie en de moeilijke dingen. De vreugde van al het mooie wat er was, maar ook het verdriet van het gemis nu.