Medisch gezien was het niet mogelijk dat wij kinderen zouden krijgen, toch mochten we na zoveel jaar samen, ouders worden van 2 zoons.
Onze oudste zoon werd in 2018 geboren, maar al in de zwangerschap waren er grote zorgen. Bij de 20 weken echo bleek dat zijn hartje niet goed aangelegd was en dat er vocht in de hersenkamers te zien was. De artsen vertelden ons, dat de kans heel groot was dat ons kindje niet levensvatbaar zou zijn. Onze wereld stond op zijn kop, hoe zou het verder gaan? Zou ik ooit moeder worden van een levend kindje?
Het verloop van de zwangerschap verliep verder goed, en ons kindje groeide goed. Met ruim 30 weken sprak de arts voorzichtig uit dat hij niet meer dacht aan de chromosoomafwijking die niet met het leven verenigbaar is. Ik durfde weer te hopen, kreeg weer wat vertrouwen. Na een zware bevalling is Stijn op 5 oktober 2018 geboren.
De eerste week verliep redelijk goed, maar na een week moest hij weer terug naar de ic en kreeg beademing. Dat heeft hij tot aan zijn overlijden gehad. Twee openhartoperaties heeft hij ondergaan, maar daarna lukte het niet om hem van de beademing af te krijgen en volgde een kijkoperatie aan zijn luchtweg. De ene optie die er was, was het plaatsen van een canule. Maar omdat er inmiddels d.m.v. onderzoeken meerdere afwijkingen gevonden waren, werd na een groot overleg, en een second opinion, die mogelijkheid afgewezen en moesten we ons voor gaan bereiden op het afscheid van onze lieve Stijn.

Loslaten. Als moeder kon ik dat niet. Na zoveel jaren was ik eindelijk moeder geworden. De gedachte alleen al, maakte het loslaten van onze lieve Stijn ondraaglijk. Maar ik mocht al mijn verdriet, pijn en onmogelijkheid bij God neerleggen. Hij gaf ons beiden rust en vertrouwen dat Hij de weg wist die we moesten gaan. Maar ook
welke weg het beste voor Stijn en voor ons was. Het afscheid is gekomen op 10 februari 2019. Na ruim 4 maanden van intensieve zorg, maar ook zoveel liefde. God heeft ons in het moment van afscheid de kracht gegeven om hier doorheen te gaan.  Op aarde is er een afscheid gekomen, maar we geloven dat de dood niet het laatste woord heeft.

Hoe het verder ging met ons? God heeft grote dingen in ons leven gedaan. Hij gaf en geeft ons nog dagelijks de kracht om dit verlies te dragen, om vrede te hebben met deze onbegrijpelijke weg. Op sommige momenten kwam er zoveel pijn en gemis naar boven dat ik dat niet dragen kon. Maar God kwam mij te hulp en droeg mij weer opnieuw. Daarom besef ik ook hoe groot het wonder is dat er in mijn leven vrede mag zijn met deze onmogelijke weg.

God gaf ons, in hetzelfde jaar opnieuw een zwangerschap en we mochten opnieuw een zoon krijgen. Helemaal gezond en een zonnetje in huis! Omdat ik zoveel kracht van God krijg, wil ik daar graag van delen. Dit is ook mijn motivatie om me aan te melden als maatje bij Stichting Rouwkost. Graag wil ik je een luisterend oor bieden, en je zo ook bemoedigen door een stukje met je mee te lopen op de weg die zo ruw, pijnlijk en eenzaam kan zijn. Lijkt het je fijn om je verhaal met mij te delen? Dit mag online, maar graag nodig ik je ook uit om ergens wat te drinken of een wandeling te maken.