Skip to main content

Label: Stilgeboorte

Marian verloor haar zoon Siem

Na een lang traject was er eindelijk hoop voor Marian en Martijn. Eindelijk waren ze in blijde verwachting van een prachtige zoon! Al snel zijn er op de echo´s afwijkingen zichtbaar, weken van onzekerheid gaan voorbij. Ze besluiten de zwangerschap uit te dragen.. maar toen werd het met 32 weken heel stil in de buik van Marian… In deze video deelt Marian het verhaal van haar lieve zoon Siem.

Nikkie & Wesley verloren hun zoon Vigo

Met een goede zwangerschap en een blij uitzien naar de komst van hun eerste kindje, kwam bij 28 weken zwangerschap als een donderslag bij heldere hemel het allesvernietigende nieuws:ze konden niets meer voor hun nog ongeboren zoontje betekenen.

In deze video delen Nikkie & Wesley het verhaal van hun lieve zoon Vigo.

Pauline Wingelaar verloor haar dochter Belle

Pauline Wingelaar, bekend van Echte Gooische moeders, was vanaf het eerste moment dat ze zwanger was van dochter Belle vreselijk bezorgd. Tijdens opnames voor Echte Gooische moeders ging het mis: ze verloor vruchtwater. Pauline was toen twintig weken zwanger. Belle werd uiteindelijk met 22 weken geboren en overleed na drie kwartier.

In deze video gaat Bjorn Visser in gesprek met Pauline Wingelaar over het verlies van haar prachtige dochter, Belle.

Jannetje & Camiel verloren hun dochter Frederika

Na een miskraam waren ze blij verrast dat ze weer in blijde verwachting mochten zijn en het kindje goed mocht groeien. De coronalockdown zorgde voor een bubbel waarin ze in volle verwachting zich met elkaar onstpannen voorbereidden op de komst van een zusje en dochter! Tot dat corona toesloeg bij Jannetje…

In deze video delen Jannetje en Camiel het indrukwekkende verhaal van hun prachtige dochter, Frederika.

Milan en Jedidja verloren hun zoontje Adam

Een zorgeloze zwangerschap kwam bijna tot zijn einde, toen plotseling het stiller werd in de buik van Jedidja. Onverwachts was daar met 38 weken de bevalling van hun prachtige zoon Adam, die ze levenloos in hun armen kregen. Alles had zo anders kunnen wezen..

In dit verhaal delen Milan en Jedidja het ontroerende verhaal van het verlies van hun zoontje, Adam.

Nannie verloor haar zoontje Sem

Een grote wens ging in vervulling: Nannie was samen met haar man in blijde verwachting!
De eerste dag van haar zwangerschapsverlof was aangebroken, maar toen ze diezelfde ochtend last kreeg van een hevige buikpijn gebeurde wat niemand verwachtte..
Ze ontmoette die dag haar zoontje Sem…

In dit verhaal deelt Nannie het ontroerende verhaal van het verlies van haar zoontje, Sem.

Veronique en Vincent verloren hun zoon Bobbie tijdens de zwangerschap

Veronique van Norden (37) en Vincent Goudzwaard (37) zijn dolgelukkig als ze een positieve test in handen hebben. Tijdens de 19 weken echo blijkt er iets niet goed te zitten en niet veel later krijgen ze heel slecht nieuws. Ze besluiten de zwangerschap af te breken.
“Het was de moeilijkste keuze van ons leven, maar we waren het wel meteen eens”, vertellen Vincent en Veronique. 

VINCENT EN VERONIQUE

“Het was eigenlijk best een pittige zwangerschap. Ik was heel misselijk en ik vond alles wat erbij kwam kijken best wel spannend”, zo legt Veronique uit. De echo’s en testen zijn in de eerste weken goed. Maar bij de 19-weken echo verandert het beeld. De arts stuurt de ouders in spe door naar het ziekenhuis, want ze denkt iets verkeerds te zien aan het hartje van hun baby’tje. “Je wereld stort bijna in, terwijl je nog niks zeker weet”, blikt Veronique terug. Ze bellen hun ouders in de auto terug naar huis. “Je hoopt dat ze het niet goed heeft gezien”.

Als ze de kamer uitlopen zegt een assistente “sterkte” tegen het koppel.

Niet lang daarna krijgen ze een uitgebreide echo in het ziekenhuis bij de kindercardioloog. Er zijn vier artsen bij het onderzoek aanwezig. De doktoren laten hen achter, om wat ze gezien hebben te bespreken. “Ik dacht dat het geen goed nieuws betekende”, aldus Vincent. En zijn gevoel blijkt te kloppen. Als ze de kamer uitlopen zegt een assistente “sterkte” tegen het koppel. Een van de artsen vertelt hun even later het slechte nieuws. “Ze zagen verschillende hartafwijkingen, maar we werden met de boodschap naar huis gestuurd dat het door groei nog kon veranderen.” Ze moeten na een tergend lange week wachten weer terug naar het ziekenhuis komen.

ZWANGERSCHAP AFBREKEN

Tijdens deze afspraak wordt hun grootste nachtmerrie werkelijkheid. Veronique vertelt: “Ze zagen bijna geen kans op overleven.” Het ziekenhuis informeert alleen, het is aan de ouders om een keuze te maken. Ze krijgen vier dagen bedenktijd. “Het was verschrikkelijk. Dan zit je in de auto terug en kun je niks zeggen”, zo vertelt Veronique.

“Deze keuze was de allermoeilijkste in ons leven, maar we waren het er samen over eens dat afbreken het beste zou zijn voor onze zoon”, vertelt Vincent. “Omdat het ziekenhuis zo duidelijk was”, vult zijn vrouw aan. Een paar dagen voordat Veronique gaat bevallen, moet ze een pil nemen om de afbreking in gang te zetten. “Dat voelde heel belachelijk om te doen.” De nacht voor de bevalling voelt Vincent zijn zoon voor het eerst schoppen. “Dat vond ik heel mooi, en fijn dat ik hem heb kunnen voelen.”

BOBBIE GOUDZWAARD

Tijdens de bevalling voelt Veronique zich ondanks het verdriet en de pijn ongelofelijk krachtig. Als de verloskundige zegt dat hun zoon er bijna is, valt er een soort rust over haar heen. “Toen werd ik zo sterk en was ik zo blij.” Bobbie Goudzwaard komt ter wereld op 11 juni 2021.

”Ik realiseerde me toen wat ik verloren had.”

Voor Vincent slaat de bom opeens in op dat moment. “Het was tot op dat punt redelijk abstract nog. Op het moment dat Bobbie’s lichaampje naar buiten kwam, was Veronique heel sterk. Maar bij mij sloegen de emoties toe. Ik realiseerde me toen wat ik verloren had.” Veronique zit juist op een roze wolk. Bobbie wordt op haar borst gelegd en ze videobelt haar moeder. Die schrok wel een beetje, vertelt ze later. “Ik was helemaal niet bezig met dat ik een dood kindje op mijn borst had liggen. Ik was vooral heel erg trots en blij.”

Ze kiezen ervoor om Bobbie mee te nemen naar huis en hem in een waterbak te leggen. “Ik weet nog dat ik midden in de nacht het water ging verversen en naar Vincent riep: ik ga hem verschonen”. Familieleden en vrienden komen langs, maar het voelt als kraambezoek, niet als afscheid nemen, voor de kersverse moeder. “Ik dacht je moet gefeliciteerd zeggen en niet gecondoleerd.”

ROUW

Na de crematie begint de rouw pas echt voor het ouderkoppel. “Ik had heel erg het gevoel dat ik de controle moest houden. En ik dacht: we gaan snel weer zwanger raken”, vertelt Veronique. “We hadden een nieuw huis gekocht vanwege de gezinsuitbreiding. Nu zitten we met z’n tweeën in een huis voor drie en liggen er allemaal babyspullen klaar in een lege babykamer,” voegt Vincent toe.

In de daaropvolgende november is Veronique weer zwanger, op kerst vertellen ze het hun familie. Op derde kerstdag krijgt ze een miskraam. “Dat was een klap.” Haar man vult aan: “Dat hadden we echt onderschat.” Het stel krijgt daarna nog drie miskramen te verduren.

“We praten wel erover, want dit is ons verhaal en wij moeten hiervoor strijden.”

Vincent merkt dat hij en zijn vrouw er anders mee omgaan. “Voor Veronique staat het altijd aan. Voor mij kan het ook uitstaan, door afleiding zoals sport of hobby’s bijvoorbeeld.” Het stel is nu twee jaar bezig met hun kinderwens. En die is er na de miskramen en het verlies van Bobbie nog steeds. Daarom vinden ze het ook lastig om te zien dat “de baby’s als paddestoelen uit de grond schieten” in hun omgeving. Toch proberen ze niet te veel te vergelijken, hoe lastig dat ook is. “We praten wel erover, want dit is ons verhaal en wij moeten hiervoor strijden.”

 

Dit artikel is met goedkeuring overgenomen en op 5 januari 2023 gepubliceerd op Linda.nl

Ramon & Annelies verloren hun superheld Kai

Wanneer Ramon & Annelies in verwachting zijn van een tweeling, kan hun geluk niet op. Samen bereiden ze zich voor op de komst van hun baby’s. Totdat bij een controle de gynaecoloog stil blijft,
te stil…

In dit verhaal delen Ramon en Annelies het verhaal over hun superheld Kai.

 

Leon verloor zijn dochtertje Hannah: ´Ze hoort bij ons´

Leon Plaggenmarsch kreeg te horen dat het baby’tje waar zijn vrouw en hij zo
naar verlangden leed aan trisomie 18, het Edwardsyndroom. Volgens de artsen
was dat niet met het leven verenigbaar. De tijd stond stil en de grond zakte onder
zijn voeten weg.

Leon zou na de geboorte van zijn zoontje Abel opnieuw vader worden. Zijn vrouw
Margreet en hij waren in blijde verwachting van een kindje. Bij de twintigwekenecho
vertelde de verloskundige dat het er niet goed uitzag en een chromosoomafwijking
vermoedde. Ze stuurde hen door naar een specialist.

Hannah

‘Met angst in ons hart en een hoofd vol vragen stapten we op de fiets naar huis,’ vertelt
Leon. ‘Het voelde vreemd. Ik besefte dat we hier op de fiets zaten en net slecht nieuws
hadden gekregen, maar de wereld om ons heen draaide gewoon door.’
Leon en Margreet gaven het meisje de naam Hannah. Er volgden weken van controles en
onderzoeken. Hannah zou in de buik komen te overlijden of ze zou levend worden
geboren. De artsen wisten niet of Hannah het zou redden tot de dag van de geboorte.
‘We moesten ons op beide scenario’s voorbereiden. Ook moesten we nadenken wat we
zouden doen als Hannah levend zou worden geboren, maar niet zelfstandig kon ademen.
Gingen we dan levensverlengende stappen zetten of alleen palliatieve zorg verlenen?
Het waren onmogelijke keuzes, maar we moesten ze wel maken.’

‘Jullie kindje is overleden’

Rond week 37 voelt Margreet een rare beweging in haar buik. Daarna lijkt er geen leven
meer te zijn. Bij de controle bevestigt de arts haar gevoel en zegt: ‘Je voelde geen leven
meer en er is ook geen leven meer.’

‘Toen ze haar ogen opendeed, was ze in de hemel’

Leon: ‘Hannah heeft niet hoeven lijden en is overleden op het meest veilige en warmste
plekje. Toen ze haar ogen opendeed, was ze in de hemel.’
Als Hannah op 27 juni 2014 wordt geboren, zien de ouders aan haar kleine lijfje dat ze
het hier op aarde heel zwaar zou hebben gehad. Ze is klein, kwetsbaar, geliefd en
gewenst, maar het is ook duidelijk: ze is hier niet meer.’

‘Ze was zo kwetsbaar’

Leon en Margreet nemen Hannah mee naar huis. Leon: ‘Toen we terugkwamen uit het
ziekenhuis stond er een grote begrafenisauto bij ons huis te wachten om ons te helpen

om Hannah mooi in haar wiegje te leggen. We nodigden familie uit om langs te komen.
We zijn ook trotse ouders en we willen graag woorden geven aan ons verdriet.’
Hannah kan niet lang thuisblijven, dus besluiten ze het mandje te sluiten. ‘Dat was een
van de meest heftige momenten. Je weet dat het moet of beter is, maar je wilt het
helemaal niet. Het sluiten van het mandje is zo definitief. Achteraf denk ik wel eens:
hadden we haar maar meer vastgehouden en geknuffeld. Maar ze was zo kwetsbaar.’

‘Ik stond letterlijk in de grond’

De afscheidsdienst en de begrafenis zijn verdrietig, maar ook mooi en waardevol.
Margreet en Leon dragen Hannah zelf de kerk binnen. Er zijn veel mensen die het
verdriet met hen delen. Ze hebben de afgelopen tijd erg meegeleefd omdat Margreet en
Leon geregeld updates verstuurden om te vertellen wat er gebeurde en hoe het met hen
ging.

‘Wat me altijd bij zal blijven is dat ik Hannah zelf heb begraven. Ik stapte het graf in en
stond letterlijk in de grond en zette haar mandje neer. Daar staan, de geluiden te horen
en de geur van de aarde te ruiken… dat vergeet ik nooit meer. Het is een verdrietig
moment, maar ook wel een mooi en waardevol moment. Dit mag ik voor mijn dochter
doen, haar lichaam waardig begraven.

‘Ik stapte het graf in en stond letterlijk in de grond’

Mijn rol als vader zou ik pas echt gaan oppakken bij de geboorte. Maar toen Hannah
werd geboren, kon ik niet voor haar zorgen zoals ik dat had willen doen als haar vader.
Ik kon wel voor Margreet zorgen, maar er was geen meisje dat verzorgd hoefde te
worden, geen slapeloze nachten, geen flesjes, geen aangifte van geboorte, enzovoort.
Maar wat ik voor Hannah mocht en kon doen, heb ik met liefde gedaan.’

Voor bij het grafje hebben Leon en Margreet een gedenkteken ontworpen. Een glasplaat
met een vlinder en drie bloemetjes en de tekst: ‘Geboren in de hemel. Tot ziens’.
‘Het verlies van Hannah was erg verdrietig, maar in dat proces hebben we ook mooie en
waardevolle momenten meegemaakt. Je zit in een trein die maar doordendert. Je kunt
niet uitstappen en je weet zelfs niet wat het eindstation is, maar als je die rit dan toch
moet maken, kom je soms ook langs mooie plekken waar je toch goed op terug kunt
kijken.’

Vinden en laten vinden

‘Margreet en ik hebben heel veel samen gedaan en doorleefd, ook al is er verschil in onze
beleving. Ik kan me goed voorstellen dat je als echtpaar uit elkaar groeit in je rouw. We
hebben dit vanaf het begin naar elkaar uitgesproken: ‘Ik ga dit met jou aan.’ Maar dan
nog moet je je ook echt wel laten vinden, anders kan die ander je ook niet helpen. Door
dat naar elkaar te benoemen, zijn we dicht bij elkaar gebleven.’

‘Ik ga dit met jou aan.’

‘We hadden familie en vrienden om ons heen. In die zin heb ik niet het idee dat ik iets
heb gemist. Wel zou ik achteraf wat meer met lotgenoten willen praten. Praktisch: hoe
doe je dit of dat? Maar ook: hoe was het en waar liep je tegenaan? Daarom denk ik dat
Stichting Rouwkost en het maatjesproject dat is opgezet heel belangrijk kan zijn om zo’n
verlies te kunnen dragen.’

Kijk vriendelijk naar jezelf

‘Ik heb ervaren dat het best een opgave is om alle keuzes te maken die op je afkomen. Als
ik terugkijk is veel gegaan zoals we het voor ons hadden gezien. Uiteraard niet alles.
Daarop kan ik dan wel terugkijken dat we de keuzes met ons hart hebben gemaakt en
dat het goed was. Ik wil andere mensen ook aanmoedigen: achteraf zou je het nu
wellicht anders hebben gedaan, maar reken jezelf daar niet op af. Probeer een beetje
vriendelijk naar jezelf te kijken.’

Hannahdag

Hannah heeft een belangrijke plek in het gezin. Leon en Margreet kregen na Hannah nog
twee kinderen: Timo en Evan. Zij hebben Hannah niet gekend en de oudste, Abel, was
nog te jong om het allemaal heel bewust mee te maken, al heeft het natuurlijk op hem
ook impact gehad. Speciaal voor hem hebben we een boekje gemaakt met foto’s en
verhaaltjes over die tijd. Hij leest het boekje wel vaker. Soms komen de tranen. We zien
hierin een lieve betrokken grote broer. Ook Hannahs jongere broertjes pakken het wel
eens en dan praten we er over.

‘Ze is niet bij ons, maar ze hoort wel bij ons’

‘Op haar geboortedag vieren we Hannahdag en gaan we iets leuks ondernemen en uit
eten. Soms met het gezin, soms met onze ouders,’ zegt Leon. ‘We maken er een fijne dag
van. Ze is niet bij ons, maar ze hoort wel bij ons. Dat vind ik een mooie gedachte.’

 

 

Na bijna 38 weken stopte Jades hartje met kloppen. ‘Botte, afschuwelijke pech’

‘Liever had ik dit verhaal niet verteld,’ zegt Paula Ruigrok uit Breezand. Met haar man Niek raakt ze in 2020 voor het eerst in verwachting. Creatief als ze allebei zijn, maken ze een mooi kamertje voor de kleine Jade. Paula is ruim 37 weken zwanger en alles is klaar voor hun meisje.

‘De zwangerschap verliep zorgeloos,’ vertelt Paula. ‘De twintigwekenecho was prima. Omdat we middenin de coronapandemie zaten, duurde het tot de zesendertigste week dat ik weer kon komen voor controle. Het zag er nog steeds prima uit. Jade was wel wat klein, maar ik ben zelf klein, dus de verloskundige had al eens gezegd: ‘Jij zult vast geen grote baby’s maken.’ Er was geen reden tot zorg.’

Minder beweging

Een dag later belde de verloskundige. Ze had het nog even besproken en voor de zekerheid wilden ze Jade toch even controleren. In het ziekenhuis werd alles nog eens gemeten. Alles was goed en Paula mocht over een week terugkomen.

De dag voordat ze opnieuw naar het ziekenhuis zou gaan, voelt Paula wat minder beweging dan anders, maar ze had begrepen dat dat vaker gebeurde als de bevalling aanstaande was.

‘Ik wil dat je nu je man belt’

Op 2 juni 2021 zette de klinisch verloskundige het echoapparaat op Paula’s buik. Het hoofdje zag er prima uit, maar toen ze naar het buikje van de baby keek, haalde ze het apparaat eraf en vroeg: ‘Paula, ben je hier alleen gekomen? Ik wil dat je nu je man belt.’

Paula: ‘Ik belde Niek en zei: ‘Je moet nu meteen komen.’ Ik hing weer op en pas toen vroeg ik: ‘Maar, is het niet goed dan?’ ‘Nee, het hartje klopt niet meer, je kindje is overleden.’ Ondertussen rende Niek naar boven met het idee dat ik werd ingeleid en dat we een kindje zouden gaan krijgen. Toen hij binnenkwam, vertelde ik hem dat Jade was overleden. Daarna was ik in shock. Ik kon niks meer zeggen en ik kon ook niet huilen.’

‘Ik kon niks meer zeggen en ik kon ook niet huilen.’

Levensgevaarlijk

Niek: ‘Toen ik zag dat Jades hartje niet meer klopte, stortte mijn wereld in. Huilen lukte niet. Het drong niet echt door. We kregen even de ruimte samen, maar al snel werd het wat zakelijk. Eigenlijk willen ze je dan zo snel mogelijk de deur uit hebben, zo voelde het. Het was levensgevaarlijk dat ik met Paula in de auto ben gestapt.’

Niek en Paula rijden naar Nieks ouders die al met pensioen zijn. Daar stappen ze in een wereld waar niemand in wil terechtkomen. ‘Je moet meteen van alles gaan regelen en een begrafenisondernemer bellen, maar je wilt het liefst onder de dekens kruipen en er nooit meer onder vandaan komen,’ vertelt Niek.

‘Trots en blij’

Een paar dagen later wordt de bevalling ingeleid. De klinisch verloskundige had gezegd: ‘Het klinkt misschien raar, maar het wordt ook een hele mooie ervaring dat je mag gaan bevallen.’ Paula: ‘Ik dacht echt: waar heb jij het in vredesnaam over. Ik was ook wel een beetje boos. Waarom zeg je dat? Mijn kind is dood. Hoe kan mijn bevalling nog iets moois zijn?

Toch had ze gelijk. Toen Jade werd geboren, durfde ik niet te kijken. Niek wel. Hij vertelde hoe ze eruit zag en daarna wilde ik haar ook wel zien. We hebben samen gekeken hoe mooi ze was. We waren vol trots en ook blij.

Het is nooit bekend geworden waar Jade aan is overleden. Paula’s placenta is onderzocht, er zijn röntgenfoto’s genomen, maar er is geen oorzaak gevonden. Het was een kans van 1 op tien miljoen: botte, afschuwelijke pech.

‘Ik wilde haar wel aan iedereen laten zien.’

Spijt

Paula en Niek zijn nauwelijks in staat om de dingen te regelen die gedaan moeten worden. Hun familie neemt veel dingen uit handen. Dat is fijn, maar daardoor gaan er soms ook dingen aan hen voorbij. Achteraf hebben ze wel spijt dat het zo is gegaan. Dat hadden ze graag anders gewild, maar ze beseffen ook dat ze op dat moment niet in staat waren om dat allemaal zelf te regelen.

Niek: ‘De begrafenisondernemer had weinig of geen ervaring met uitvaarten voor baby’s. Er werd nadruk gelegd op afscheid nemen, terwijl wij juist bezig waren met het verwelkomen van ons kindje. We waren trots en wilden haar laten zien. We hadden achteraf liever een speciale babyuitvaart willen hebben. Er zijn daar zoveel mogelijkheden voor en dan zouden we ook meer mooie herinneringen hebben. Dat hebben we achteraf gemist, maar ja, we hadden daar nooit over nagedacht.’

De ceremonie wordt gehouden in de buitentuin van het crematorium. ‘Dat was mooi,’ vertelt Paula. ‘Er waren ballonnen, roze tompouces, mooie liedjes en we hebben wat gezegd. In huis hebben we een mooi hoekje voor Jade. Er staan roze rozen en er brandt een kaarsje. Ze hoort bij ons en ze is zichtbaar deel van ons gezin.’

Schuldgevoel

Niek en Paula merken dat ze zich soms schuldig voelen over wat er allemaal is gebeurd. Niek: ‘Als je hoort dat er geen doodsoorzaak is gevonden, gaat er wel door je hoofd: hadden we Jade maar na 37 weken laten halen. Ik snap wel dat dat niet realistisch is, maar toch.’

Paula: ‘Waarom heb ik niet gemerkt dat Jade overleed in mijn eigen buik?

Naar het strand

Niek en Paula trekken veel met elkaar op in de tijd na het overlijden van Jade. Vaak gaan ze naar het strand. Niek legt uit: ‘De ruimte in je hoofd en je huis is heel klein, dus als we het even niet meer wisten… hop, naar het strand. Daar hadden we letterlijk de ruimte. We hebben veel gepraat en daardoor bleven we op één lijn. Soms moesten we even weer een stapje terug doen om weer bij elkaar te komen. Ik was al snel weer aan het werk en naar de sportschool, maar dat ging iets te snel, dus ben ik wat minder gaan werken om weer meer tijd bij Paula te zijn.’

Pappa’s rouwen ook

Niek: ‘Ergens dacht ik: ik sta hier helemaal alleen in. Maar toen kwam ik in contact met iemand die iets soortgelijks had meegemaakt. Toen bleek dat ik helemaal niet gek was. Dat het helemaal niet raar is als ik thuiskom en op de bank plof bij Paula en we allebei liggen te huilen. Ik bekeek de documentaire ‘Pappa’s rouwen ook’ en zag die mannen met elkaar praten over hun verlies. Daardoor kon ik mijn verhaal ernaast leggen en woorden geven aan mijn gevoelens.’

‘Ergens dacht ik: ik sta hier helemaal alleen in.’

Paula: ‘Drie maanden na het overlijden van Jade raakten we in verwachting van Noud en nadat hij was geboren, was ik even niet in staat om voor verse roze rozen te zorgen voor het plekje van Jade. Daar voelde ik me dan weer schuldig over. Nu Noud er was, ervaarde ik minder ruimte voor het stilstaan bij Jade. Dat vond ik wel heftig. Ik las later dat schuldgevoel voortkomt uit liefde. Dat helpt me om mezelf beter te begrijpen. Ik weet dat ik het verlies van Jade mezelf niet kan aanrekenen, maar het is wel pijnlijk.’