Op mijn 23^e werd ik moeder. Alleen heel anders dan ik me dat had voorgesteld. Mijn eerste kindje Sarah werd stilgeboren na een zwangerschap van 37 weken. Ik was moeder, maar niemand kon dat zien. Alles wat al klaar was voor haar komst, maar moest weer worden opgeruimd. Het was een heel gekke en verwarrende tijd. Na 34 weken zwangerschap werd ontdekt dat er een groeiachterstand was. Na een extra echo bleek dat er veel meer aan de hand was. Mijn dochtertje had trisomie 18. Dat heet ook wel het syndroom van Edwards. Kinderen met dit syndroom worden niet ouder dan een jaar als ze de bevalling overleven.

Na 1,5 jaar werd ik opnieuw moeder. Van een zoon. Martijn is geboren een dag voor mijn verjaardag in 2008. Dat was mijn mooiste verjaardagscadeau ooit. Helaas zijn de vader van Sarah en Martijn en ik in 2010 gescheiden.

In 2012 ontmoette ik mijn huidige man en samen kregen we in 2016 een miskraam. In 2017 is onze Fabian geboren. We zijn nu een gezin met twee jongens om voor te zorgen en een meisje in de hemel. Dat geeft ons veel vertrouwen en ondanks dat mijn man en ik dit alles niet samen hebben meegemaakt, is het wel echt iets van ons samen geworden.

Ik was al een tijd op zoek naar een manier om dit verdriet positief te kunnen inzetten om anderen te helpen. Bij het Maatjesproject gaat dat zeker lukken.

Mocht je het fijn vinden om ervaringen te delen, je hart te luchten of gewoon samen stil te zijn…. Ik zou het fijn vinden om je te kunnen helpen. Dat kan per telefoon, of met een lekkere wandeling of… Op wat voor manier jij fijn vindt.