Op 23 december 2023 verdween Yoran plotseling uit ons leven. Na een avond in een jongerencentrum werd zijn fiets op de Merwedebrug gevonden. Ondanks dat we niet precies weten wat er die avond gebeurd is, weten we vrijwel zeker dat Yoran te water is gekomen. We gaan uit van een impulsieve actie, een moment van kortsluiting in het tienerbrein. Deskundigen vergelijken het ook wel met een ongeluk: het kan een tiener plotseling overkomen.

Van de ene op de andere dag stond ons leven, en dat van onze dochter Thirza (toen 18), volledig op z’n kop. Niets was meer hetzelfde. In de periode die volgde, voelden we ons vaak verward, onbegrepen en alleen. Samen lazen we boeken over rouw en al pratend wandelden we vele kilometers door de omgeving. We leerden door vallen, opstaan en een beetje kennis onze weg te vinden in dit nieuwe leven met gemis. We leerden dat je rouw niet een  plekje kunt geven of afsluiten, maar dat we het verlies van Yoran mogen verweven in ons leven. En we ontdekten dat mannen en vrouwen vaak anders rouwen en dat we zonder oordeel naar elkaar mogen kijken.

We merkten ook dat rouw voor iedereen anders is, als een vingerafdruk. Toch ervaren we vaak verbinding met anderen die een kind missen. Rouwen kan eenzaam voelen, maar het wordt draaglijker als je iemand naast je hebt. Iemand die luistert, zonder oordeel en zonder angst voor vragen of emoties.

Wij willen er zijn. Voor jullie. Of dat nu tijdens een wandeling is, onder het genot van een kop koffie of een drankje op het terras. We luisteren, en als je wilt, stellen we ook vragen. Niet om antwoorden te geven, maar om samen ruimte te maken voor wat er is.