Tot eind juni 2020 was mijn leven zonder noemenswaardige tegenslagen. Tot onze Sifra na 25 weken zwangerschap op 26 juni overleed. In het ziekenhuis kwamen ze erachter dat er iets in haar borstkas groeide wat er niet hoorde en haar hart in de verdrukking bracht. Een dag later klopte dat hartje niet meer. Anderhalve week later legde ik een mandje met haar lichaam in het graf. Mijn leven was voorgoed getekend.

In die periode merkte ik pas echt hoezeer ik God nodig had. Tijdens de begrafenis voelde ik dat God mij een diepe vrede en rust gaf, al nam dat de pijn uiteraard niet weg. Mijn geloof in God speelt voor mij een essentiële rol in hoe ik met het gemis van Sifra omgaan. Ik weet dat ik haar op een dag weer zal zien. Na de begrafenis voelde ik pas echt de leegte en was het moeilijk vooruit te kijken. Ik kon mijn verhaal goed kwijt in mijn omgeving. Maar niemand snapte ten diepste mijn pijn. Tot ik een andere vader sprak die deze ervaring deelde. Dan heb je aan een half woord genoeg. Je begrijpt elkaar. Ik heb het altijd als heel waardevol ervaren om mijn verhaal te delen met iemand die zelf iets vergelijkbaars had meegemaakt. En omdat ik weet hoe waardevol dat kan zijn, wil ik er ook voor jou zijn.

Ben jij een vader die recent of langer geleden te maken heeft gehad met verlies van een kind en voel je de behoefte om op een laagdrempelige en ontspannen manier je verhaal te delen, schroom dan vooral niet om contact op te nemen. Wellicht kunnen we ergens wandelen of wat drinken. Als je liever (video)belt, is dat voor mij ook geen probleem. Ik hoop dat je na een ontmoeting een luisterend oor hebt ervaren en misschien wat lucht heb gekregen.

Dus trek je stoute (wandel)schoenen aan, en meld je aan.