Ik ben Imke en ik woon in Zevenbergen, Noord-Brabant. In het dagelijkse leven werk ik als adviseur bij de verslavingsreclassering. Naast mijn werk ben ik een echte sportfanaat en ben ik regelmatig te vinden in de crossfit box en zo nu en dan nog eens op het hockeyveld.

Wat waren we blij toen we in november 2023 er achter kwamen dat we een tweede kindje mochten verwachten. De eerste echo’s verliepen zonder problemen en er waren geen tekenen dat deze zwangerschap anders zou zijn dan die van Brian.
Tot 8 maart 2024, de 20 weken echo. De echoscopist bleef erg lang hangen bij de darmen, want die waren ‘te wit’. Dit hoefde niks ergs te betekenen en zou in veel gevallen ook nog wel weg kunnen trekken. Helaas zei mijn moeder gevoel toen al wat anders, het gaat mis. De weken die er na volgde stonden in het teken van uitgebreide onderzoeken, echo’s en een vruchtwaterpunctie. Op 18 maart 2024 kwam het verwoestende telefoontje. Vince was erg aangedaan door een CMV infectie. De kans dat hij gezond geboren zou worden was nihil. Hoe erg de schade zou zijn konden ze alleen niet zeggen. Het kon dus ‘meevallen’, maar het kon ook zo zijn dat we een kindje met forse handicaps zouden krijgen, zonder kwaliteit van leven. Wilde we die gok nemen, want zo voelde het… Gokken met een kinderleven. Op 27 maart 2024 werd hij na een moeizame inleiding stil geboren met 22 weken en 1 dag. Na de geboorte bleek ik ook nog eens fors bloed te verliezen en moest de placenta operatief worden verwijderd. 2,5 liter bloed minder en een lege buik verder moesten we Vince verwelkomen en tegelijkertijd zijn afscheid plannen. Uiteindelijk hebben we op 2 april 2024 in een kleine kring Vince gecremeerd. Na zijn afscheid heb ik een diep dal gekend, maar was ik er al snel uit dat ik niet voor
altijd in dat diepe dal wilde blijven. Ik heb coaching gesprekken gehad en ben de confrontatie met het verdriet aangegaan. Daarna ben ik op zoek gegaan naar wat mij energie en kracht geeft om door te gaan.

Ik hoop via Stichting Rouwkost in contact te komen met ouders en door middel van het delen van mij verhaal en het luisteren naar het verhaal van de ouders hun weer een lichtpunt te kunnen geven. Het verdriet zal niet weg gaan, maar je kan wel op zoek naar kracht om het verdriet te dragen