In mei/juni 2018 zou het gaan gebeuren: ik zou vader worden. Ik kom uit een liefdevol nest en zo zag ik het ook voor me: met een enorme roze bril, vol met knuffelen, spelen in het gras, de wereld ontdekken. Toen mijn vrouw ruim 40 weken zwanger was, werd die roze bril echter donkerrijs. Op een prachtig zonnige dag, kwam ik met de fiets terug van het werk. M’n vrouw maakte zich erg zorgen; ze had al de hele dag de baby niet gevoeld. Ik probeerde het nog te down-playen: er is vast niks aan de hand. Maar, omdat haar onrust niet verminderde heb ik gelijk de verloskundige gebeld. Even later was de verloskundige er al en zij zette de doppler erop, maar kon ook niks vinden. Dus zouden we samen naar het ziekenhuis gaan omdat ze daar de beste apparatuur hebben. Dat voelde meteen enorm slecht, maar om te zorgen dat we daar goed aan zouden komen, besloot ik m’n gevoel weg te drukken. M’n gevoel zei dat het foute boel was: maar dat kon ik Kyra toch niet zeggen? Wat een gekke dingen kan ik mezelf soms wijsmaken… In het ziekenhuis kwam de uitsluiting  – in een redelijk kort gesprek – Jinthe leefde niet meer. Ze was voldragen en toch ook niet. Onze wereld viel in duigen.

De dag erna is Jinthe in het ziekenhuis geboren. Het bleek een dag van tegenstellingen te worden. Onze beide gezinnen waren erbij en iedereen was natuurlijk enorm verdrietig, en toch is en blijft dit voor ons de dag dat onze eerstgeboren dochter is geboren. De dag dat ik haar voorzichtig heb gewassen en aangekleed. De dag dat we, ook al was ze levenloos, een klein stukje van onze dochter hebben mogen zien. We hebben Jinthe tijdens de zwangerschap leren kennen als een echt druktemakertje, ze heeft mijn lengte en lange vingers en m’n vrouw haar dopneusje. Ze past naadloos bij ons gezin (Ilse en Lilia kunnen ook zulke druktemakers zijn) en ik kan niet wachten tot ik haar beter mag leren kennen.

Terugkijkend had ik graag iemand gehad met wie ik hier vrijuit over kon praten. Iemand die aan een half woord genoeg heeft, omdat hij het zelf ook heeft meegemaakt. Daarom heb ik me ook graag opgegeven voor dit Maatjes Programma. Het maakt mij niet zoveel uit hoe jij wil afspreken/wat je wilt doen. Het gaat erom dat jij je verhaal kwijt kan.