In 2013 liep ik op een warme septemberavond de hond uit te laten. Ik weet nog goed dat ik dacht: ‘Ik ben zo gelukkig.’ en gelijk daarna: ‘Als dat maar goed gaat.’
Vier weken later kwamen we in een slechte film terecht. Met spoed werd op 16 oktober onze dochter Febe ‘gehaald’ via een spoedkeizer. Ze leefde niet meer. Haar tweelingzusje Mirte werd gereanimeerd. We werden overgebracht naar Amsterdamen na ruim 72 uur kregen we de boodschap dat ook zij niet langer zou leven. Samen met onze oudste drie kinderen hebben we afscheid genomen.
Er brak een tijd aan waarin ik als vader en partner iedereen op de been wilde krijgen en houden. Alles was veranderd. Ik kon een periode niet meer werken, zag mijn kinderen worstelen; zij wilden ons sparen. De liederen en boodschap in de kerk begreep ik niet meer. Het was belangrijk om steeds alles met Hanna te blijven delen terwijl ik het liefst in mijzelf gekeerd was. Wanneer ik deelde wat in mij omging, voelde ik me kwetsbaar en dat wilde ik
niet zijn; ik wilde juist sterk zijn.

Ik ontdekte dat veel mensen mij wel wilden helpen, maar niemand kón mij helpen; ik moest hier zelf doorheen. Aan wijze woorden, troost of verklaringen had ik geen behoefte. Gewoon de stilte, een wandeling of af en toe een telefoontje van iemand die mij begreep was waar ik behoefte aan had. Ik werkte in mijn lessen eens samen met een doventolk en tijdens mijn vertelling kruiste mijn blik die van de tolk. Ik wist het toen gelijk: ‘Jij hebt iets meegemaakt waardoor je mij begrijpt.’ Dat voelde als een verademing.

We hebben na de tweeling nog twee kinderen gekregen. We kunnen nu voor 5 kinderen zorgen maar hebben er dus 7. Ik mag graag hardlopen of door het bos met de hond lopen. Klus in het weekend geregeld aan het huis en werk door de week als schoolleider van een basisschool in Amersfoort. Wanneer jij denkt dat het voor helpend is om je verhaal te delen dan mag je mij contacten.