Marten en ik hebben elkaar leren kennen op de Theologische Universiteit in Apeldoorn. In 2011 zijn we getrouwd en in 2017 bleek dat ik in verwachting was. Wat waren we daar blij mee! In de zomervakantie gingen we samen met een van mijn zusjes nog lekker op vakantie in Frankrijk. Op dat moment was ik 24 weken zwanger. Na een paar dagen voelde ik me helemaal niet lekker en bleek dat de bevalling begonnen was. Met spoed werd ik naar het ziekenhuis gebracht. Daar kon het allemaal niet meer tegen gehouden worden en met 24+3 weken zwangerschap werd onze Levi geboren. Zo klein, maar alles er op en eraan. Hij heeft 1 dag mogen leven. Wat een verdriet en wat een gedoe om dit in het buitenland te moeten meemaken.

Met een lege buik weer terug komen in je huis waar je alles aan het klaar maken was, dat is zo pijnlijk. Wat heb ik me eenzaam gevoeld in die periode. Verlof, maar geen baby om voor te zorgen. We woonden toen in een klein dorp, waar mijn man dominee was en mensen wisten ook niet zo goed hoe ze ermee om moesten gaan. Dit is ook de hoofdreden dat ik graag maatje wil zijn. Ik wil er graag zijn voor andere ouders die het verlies van een
kind moeten meemaken.

Het is zo waardevol als er mensen zijn waarbij je je verhaal kwijt kunt en waar je altijd de naam van je kindje kan noemen. Later heb ik wel andere ouders ontmoet die een kindje verloren hebben en automatisch heb je dan een band samen en ik merk ook dat je er dan makkelijker met elkaar over kunt hebben.

Na Levi hebben Marten en ik nog twee zoons mogen krijgen. Aron is geboren in 2018 en Joas in 2022. Het is heerlijk om die twee samen te zien. Ze zijn zo blij als ze elkaar zien en kunnen samen lekker boevig zijn. We wonen nu in Bunnik en vinden het heel leuk om lekker naar buiten te gaan, wandelen of fietsen.

Lijkt het jou fijn om samen het gesprek aan te gaan tijdens een wandeling of een fietstochtje? Dan ben ik graag je gesprekspartner! Uiteraard ben ik ook beschikbaar voor een telefoongesprek of een video-call!