Mijn werk bij de marine stond altijd al garant voor een zeer gevarieerd leven met behoorlijk wat uitdagingen. Daar kwam in 2012 een hele nieuwe dimensie bij toen bleek dat onze een na jongste dochter Esmee op tweejarige leeftijd de diagnose Neuroblastoom kinderkanker kreeg. We startte een behandeltraject met in eerste instantie goede resultaten, want de behandeling leek aan te slaan. Helaas is onze dochter na een behandeltraject van 10 maanden op de leeftijd van drie jaar overleden aan een maagbloeding ten gevolge van de chemokuren.

Als echtgenoot en vader pak je dan zo goed en zo kwaad als het kan je leven weer op en ga je door. Dat kon ik niet in eigen kracht, maar ik heb ervaren dat ik daar kracht voor heb gekregen. Je loopt echter wel tegen allerlei alledaagse dingen aan. Soms zelfs zo dat je je afvraagt of jij het dan verkeerd doet, of dat de rest van de wereld het niet helemaal snapt. Wat ik wel dan wel miste was iemand om gewoon eens even tegenaan te praten. Niet dat dat niet kon met Mariëlle, mijn vrouw, maar we hebben gewoon allebei ons eigen rouwproces doorlopen en als man en vrouw ervaar je dezelfde dingen soms toch op een hele andere manier.

Het lijkt mij daarom ook mooi als ik van meerwaarde kan zijn voor iemand anders door er gewoon te zijn. Hetzij voor een praatje, hetzij voor een video-call of iets anders. Gewoon als gelijkgestemden waarin je elkaar begrijpt
als het gaat over wat je hebt meegemaakt. Een luisterend oor en een open hart kunnen dan heel veel betekenen.