Het verlies van een kind is een hartverscheurende gebeurtenis die het leven van ouders voorgoed verandert. Toch gaat het leven door, zelfs wanneer je daar nog niet klaar voor bent. In ‘De lege stoel’ delen ouders openhartige verhalen over het verlies van hun kind. Lees hier ervaringsverhalen die gaan over de leegte die ontstaat door dit verlies. Na 34 weken zwangerschap overlijdt Jitta, de aankomende dochter van Femke Straatsma, volledig onverwacht. Nu vijf jaar later, mist ze Jitta nog altijd. “Er zijn allemaal vragen over haar waar ik nooit antwoord op ga krijgen. En toch mis ik haar gewoon.”

Op het moment dat Femke zwanger raakt van Jitta, heeft ze al twee dochters. Haar kinderen zijn 2 en 4 jaar oud als Jitta overlijdt. “Met name de oudste keek heel erg uit naar de komst van haar zusje. Ze waren erbij toen we het nieuws te horen kregen en hebben de angst en paniek van dichtbij meegemaakt.” Vanaf het begin zijn Femke en haar man heel open over het overlijden van Jitta. “In overleg met school hebben we besloten wél te trakteren, een vurige wens van de grote zussen. Voorafgaand heb ik een berichtje gestuurd naar alle ouders. Dat maakte dat het meteen duidelijk was voor iedereen. Daardoor voelde ik me ook zelf vrijer om weer op dat schoolplein te gaan staan. Door zelf mijn hand uit te steken, werd het voor andere ouders makkelijker om naar ons toe te komen.”

Rouw én trauma

Zes weken na het overlijden van Jitta komt het gehele zin thuis te zitten door de coronacrisis. Het samenzijn is fijn, maar zorgt er ook voor dat Femke amper aan het verwerken van alle gebeurtenissen toe komt. Ze werkt hard om haar gezin en haar leven draaiende te houden. Ze begint een nieuwe baan en de kinderen mogen weer naar school. Op dat moment gebeurde er ook niets naars in de familie “Toen ging bij mij het lichtje uit en ben ik thuis komen te zitten.” Bij de psycholoog ontdekt Femke dat ze – naast het rouwproces – een trauma heeft opgelopen. “Ik had echt last van dingen. Ik kwam een keer de verloskundige tegen en stond te trillen op mijn benen. Toen ik in de bioscoop een filmpje van die verloskundige praktijk zag, raakte ik volledig in paniek.” Het verwerken hiervan vroeg iets wezenlijk anders dan alleen het omgaan met het verdriet van het verlies.

Femke begint aan een traject met EMDR-therapie. Ze zegt haar baan op en begint andere levenskeuzes te maken. “Ik ben mijn droom om juf te worden in het basisonderwijs achterna gegaan. Daarnaast bevalt Femke ook nog van een zoontje. “De zwangerschap ging helemaal goed. Ik zie ons als een gezin met vier kinderen. Mijn zoontje is geen vervanging, hij is gewoon Bauke.”

Onbeantwoorde vragen

Femke mist een dochter die ze nooit heeft zien opgroeien. “Ik heb haar gevoeld in mij, heb haar gezien, vastgehouden en over haar gedroomd. Ik hou van Jitta, maar ik weet niet hoe ze zou zijn geweest binnen ons gezin. Ik heb haar nooit in haar ogen kunnen kijken of de twinkels in haar ogen mogen zien. Allemaal vragen over haar waar ik nooit antwoord op ga krijgen. En toch mis ik haar gewoon. Dat ik al die dingen niet weet, maakt eigenlijk niks uit.” Jitta heeft een plekje in het gezin van Femke. Haar naam staat bovenop de kast. “Als we het over haar hebben, zie ik de meiden er vaak even naar kijken.” Jaarlijks ‘viert’ het gezin Jitta’s verjaardag. “Die dag mogen de kinderen namens Jitta bepalen wat we gaan eten. Vaak gaan we ook naar het ziekenhuis waar ze geboren is. Dan steken we een kaarsje voor haar aan en eten we een worstenbroodje. Het is geen treurige dag, maar het is gewoon de verjaardag van Jitta.”

Inmiddels is het vijf jaar geleden dat Jitta overleed en werd geboren. “Het wordt een steeds minder beladen onderwerp. Het blijft verdrietig, maar het intens rouwen neemt wel af.” De eerste jaren had Femke het zwaar in aanloop naar de geboortedag. “Ik beleefde alles opnieuw. Vanaf dat we het nieuws te horen kregen tot aan de crematie en de dagen erna. Maar ik merk dat het elk jaar weer veranderd. Het is bij me, maar minder intens.”

Voor Femke is praten over wat haar is overkomen erg belangrijk. “Door ons verhaal te vertellen, gaan anderen ook meer over zichzelf delen. Door jezelf uit te spreken, help je ook anderen te praten over moeilijke onderwerpen.” Het hele gezin heeft, ieder op zijn eigen manier, verdriet van het overlijden. “Ik ben trots dat mijn kinderen me hebben zien struikelen, maar ook weer op hebben zien krabbelen. Ze hebben al jong geleerd dat dit bij het leven hoort. Ik had het ze liever bespaard, maar ben wel dankbaar dat ik ze hierin heb voor mogen gaan.”

Geschreven door Cas Geleijnse