Auteur: Bjorn Visser

In de zomer van 2020 verwachtten Jerreth en Griteke Oosting hun derde kindje. Na Joël en Sare zagen ze enorm uit naar Ise. Sare was zo trots op het zusje dat ze zou gaan krijgen, dat ze de hele dag kusjes op mamma’s buik gaf. Met zijn viertjes gingen ze naar de twintigwekenecho waar ze zouden horen of het een jongen of een meisje zou worden. Toen bleek dat het een meisje was, sprong de driejarige Sare een gat in de lucht. Maar het kindje was wel wat aan de kleine kant, zei de echoscopist.

Helse weken

Die avond sloeg de vreugde om in onzekerheid. Griteke: ‘Wat nu als de baby té klein was? Ik voelde het kindje ook erg weinig bewegen, alsof er nauwelijks leven in zat. Ineens voelde ons intense geluk heel kwetsbaar.’

De volgende ochtend belde de echoscopist. Zij had ook wat vraagtekens en verwees Griteke voor de zekerheid naar het MCL in hun woonplaats Leeuwarden, waar ze pas een week later terecht konden.

‘Dat wachten was hels. Niet te doen,’ vertelt Jerreth. ‘We hadden twee kindjes, dus we werden geleefd, maar ondertussen… we balanceerden tussen hoop en vrees. Ik probeerde hoop te houden, ook voor Griteke, maar dat werd steeds moeilijker. We waren angstig en in paniek. Slapen ging ook niet echt. Wat doe je dan? Je zoekt naar houvast, dus je gaat Googelen. Dat moet je dus echt niet doen!’

Je zoekt naar houvast, dus je gaat Googelen. Dat moet je dus echt niet doen!’

‘Ik krijg haar wel om’

Griteke en Jerreth krijgen in die week per post een afspraakwijziging. De afspraak wordt naar een later tijdstip verzet en zal door een andere gynaecoloog worden uitgevoerd, in plaats van hun eigen, vertrouwde arts.

Griteke: ‘Ik belde de assistente om uitleg. Ze moest het even navragen. Kennelijk dacht ze de telefoon op ‘mute’ te hebben gezet, maar ik kon prima horen wat er werd gezegd: ‘Weet jij hoe dit zit? Nee? Nou ja, laat de afspraak maar staan, hoor, ik krijg haar wel om.’ Ik ben er maar in meegegaan, maar het voelt wel raar als er zo met je wordt gespeeld.’

Geen leven meer

In Leeuwarden blijkt dat het met Ise inderdaad niet goed is. Griteke en Jerreth worden doorverwezen naar het UMCG in Groningen. Daar moet een vruchtwaterpunctie uitwijzen wat er precies met Ise aan de hand is. Opnieuw moeten ze een week wachten. Griteke is dan 23 weken zwanger.

Griteke: ‘Ik vond het erg moeilijk om het gezin draaiende te houden, terwijl mijn hoofd vol zat met angst en onzekerheid. Ik weet nog dat ik op een avond op de bank zat en ik een soort spanning door mijn buik voelde gaan. De dagen erna voelde ik helemaal geen leven meer.’

In Groningen blijkt dat er inderdaad geen hartslag meer is. ‘Onze wereld brak,’ vertelt Griteke. ‘We hebben zo intens gehuild. Maar daarna gingen onze gedachten al snel uit naar onze twee kindjes. Hoe moesten we ze dit gaan vertellen en hoe moesten we er voor ze zijn nu we zelf zoveel verdriet hadden?’

Twee dagen later bevalt Griteke van Ise. ‘Ze was zo mooi, had hetzelfde mondje als Joël, echt alles erop en eraan. We waren op slag verliefd. We voelden ons trotse ouders en tegelijk was er diep verdriet dat we haar niet zouden zien opgroeien.’

Afscheidszorg

Jerreth: ‘Wij hadden geen idee wat er nu allemaal op ons af zou komen. Er moest van alles worden geregeld, keuzes gemaakt en hoe doe je dat samen met je kleine kindjes? Je wilt het zo graag goed doen, maar je weet niks.’

Iemand raadt aan om eens contact op te nemen met Ima-afscheidszorg. ‘Ima is gespecialiseerd in baby-uitvaarten,’ vertelt Jerreth. ‘Zij hebben ons zo goed geholpen en van begin tot eind begeleid. Ook in hoe we onze kindjes mee konden nemen. We hadden Ise in het ziekenhuis achtergelaten voor onderzoek en daarna werd ze naar het uitvaartcentrum gebracht. Wij dachten toen wel dat het zo goed was, maar onze begeleidster hamerde erop dat we vaker naar Ise toe moesten gaan met de kindjes en samen met Ise bezig moesten zijn.’

Griteke: ‘Dat was echt goed. We wilden de kinderen er eigenlijk een beetje bij weg houden en ze beschermen, maar we kregen het advies ze er juist heel nadrukkelijk bij te betrekken en alles uit te leggen. Wat zou er gaan gebeuren met hun zusje? Voor ons was
dat ook een levensles in de opvoeding: neem je kinderen mee, ze zijn er niet te klein voor. Wees eerlijk in wat er aan de hand is.’

‘Ik word nooit meer blij’

Jerreth, Griteke, Joël en Sare nemen thuis afscheid van Ise. Ze maken er een bijzondere dag van. Ise ligt in haar mandje op tafel, omringd door kaarsjes. De kinderen hebben een tekening gemaakt die ze aan een ballon oplaten; naar Ise toe. Op het afscheidskaartje staat: ‘Alle kusjes op mem haar buik gaan nu met liefde naar boven.’

Griteke vertelt: ‘Die middag zijn we gaan bootje varen en pannenkoeken eten. Ik vond het loodzwaar, maar ik wilde het doen voor de kinderen. Ik dacht echt: ik word nooit meer blij. Toch probeerden we ook te lachen. We moesten aan de kindjes laten zien dat het weer goed zou komen. Het was heel complex.’

Alle kusjes op mem haar buik gaan nu met liefde naar boven.

Rouwen

‘Omdat onze aandacht vooral bij de kinderen lag, duurde het wel even voor we aan onszelf en ons verdriet toekwamen,’ zegt Jerreth. ‘Samen konden we het er goed over hebben en zo zaten we soms de hele avond te praten en te huilen over wat ons was
overkomen. We hebben elkaar er zo doorheen gesleept. Het heeft ons samen sterker gemaakt.’

Griteke: ‘Het is fijn dat er mensen voor je willen zijn, maar toch was ik vaak eenzaam in mijn verdriet. Waar ik wel behoefte aan had was aan mensen die gewoon zomaar langskwamen, gingen zitten en gewoon luisterden, meer niet.’

Het is fijn dat er mensen voor je willen zijn, maar toch was ik vaak eenzaam in mijn verdriet.

Kinderwens

In januari van dit jaar krijgt Griteke een miskraam. ‘Het was zo confronterend omdat het zo het gemis van Ise benadrukte. We moesten weer een verlies verwerken. Ik wilde het liefst bij Jerreth zijn. Eerst ben je zo gelukkig dat je zwanger bent, maar je wantrouwt je lichaam ook, dus je bent niet alleen blij, maar ook bang.’ Jerreth: ‘Het ongelimiteerde, onbevangen geluk van eerst is er niet meer.’