Skip to main content

Auteur: Annick van Werven

Elsbeth & Frans verloren hun dochter Sara (17) aan zelfdoding

Geschreven door Annick van Werven op . Gepost in Video's.

In dit ontroerende videoverhaal delen Elsbeth en Frans het verhaal van hun dochter Sara, die op 17-jarige leeftijd overleed door zelfdoding. Sara stond bekend als een vrolijk en creatief meisje, maar ook gevoelig was en worstelde met het loslaten van de zware emoties van anderen. Ondanks haar struggles, was Sara altijd een zorgzaam meisje die zich vaak wegcijferde voor anderen. In dit videoverhaal vertellen Elsbeth en Frans openhartig over hun dochter en de impact van haar verlies. “Ik ben trots dat het haar gelukt is zo waardig mogelijk te sterven,” zegt Elsbeth. Ze willen hun verhaal delen om het taboe rond zelfdoding te doorbreken en anderen te laten weten dat het okĂ© is om te praten over verlies en rouw.

De lege stoel: Chris verloor zijn dochter Esmee

Geschreven door Annick van Werven op . Gepost in Blogs.

Het verlies van een kind is een hartverscheurende gebeurtenis die het leven van ouders voorgoed verandert. Toch gaat het leven door, zelfs wanneer je daar nog niet klaar voor bent. In ‘De lege stoel’ delen ouders openhartige verhalen over het verlies van hun kind. Lees hier ervaringsverhalen die gaan over de leegte die ontstaat door dit verlies. Na bijna een jaar ziek te zijn geweest overlijdt de 3-jarige Esmee, dochter van Chris de Ron. Het geloof helpt Chris nog altijd bij het missen van zijn dochter. “We hebben niet voor altijd afscheid genomen.”

Als Esmee twee jaar oud is, krijgt ze neuroblastoom-kinderkanker. “De primaire tumor zat in de bijnieren, met uitzaaiingen in haar botten en beenmerg.” Er kwam een behandeltraject op gang. Aan het einde van dat traject moet Esmee naar Amerika voor immuuntherapie. “Vlak voor vertrek werden er toen nieuwe tumoren ontdekt. Toen werd besloten om nog twee chemokuren te geven. Na de eerste van die twee is ze overleden aan een maagbloeding.” Esmee wordt drie jaar oud.

Én hij hoefde niet meer bang te zijn dat Esmee dood zou gaan, want dat was al gebeurd.

Het gezin van Chris bestaat naast Esmee uit drie andere kinderen. De oudste twee kinderen waren negen en zeven jaar oud toen Esmee overleed. Zij hebben deze periode bewust meegemaakt. “In de week nadat Esmee was overleden, bracht ik onze oudste zoon naar bed. Ik vroeg hoe hij het vond. Hij zei dat hij het eigenlijk wel prettig vond dat ze was overleden. Nu mocht hij weer thuis slapen, kon ik weer ’s avonds voorlezen en was de hond weer thuis. Én hij hoefde niet meer bang te zijn dat Esmee dood zou gaan, want dat was al gebeurd.”

Vrijwel meteen na het overlijden van zijn dochter gaat Chris weer aan het werk. “Ik werk bij Defensie. Zij gaven me alle ruimte om zelf te bepalen wat op dat moment kon en niet kon. Ondanks dat ben ik, misschien een beetje typisch als man, volledig op mijn werk gedoken. Dan had ik wat te doen.” Een paar maanden later gaat het gezin een weekendje weg. ’s Nachts valt Chris ineens op de grond in de hotelkamer. “Dat was voor mij wel een teken dat ik even een stapje terug moest doen.” Dat doet Chris tijdelijk, maar al snel gaat hij weer aan het werk.

Esmee is dan wel overleden, ze is niet weg

De dood van Esmee heeft een bepalende rol gespeeld in het leven van Chris. “In de periode net na haar overlijden heb ik geleerd dat je gezin op Ă©Ă©n staat. Ik ben wat selectiever geworden in de dingen die ik over heb voor bijvoorbeeld mijn werk.” Esmee is dan wel overleden, ze is niet weg. Het geloof speelt hierin voor Chris een belangrijke rol. “We zien elkaar nu even niet meer. Ik moet nog een paar jaar wachten, maar dan gaan we elkaar weer zien. We hebben niet voor altijd afscheid genomen.” Het geloof heeft Chris en zijn gezin ook geholpen in de periode dat Esmee ziek was en uiteindelijk overleed. “We zijn voor mijn gevoel door die periode heengedragen.”

Op 25 maart ‘viert’ het gezin de geboortedag van Esmee. “We zijn ’s ochtends ergens een gebakje gaan eten. Daarna zijn we samen naar het graf gegaan. ’s Avonds zijn we met het hele gezin uit eten geweest, zoals we ook doen bij de verjaardagen van de andere kinderen.” Ook in huis is ze aanwezig. “De tante van mijn vrouw heeft een mooi schilderij van Esmee gemaakt. Die staat bij ons in de hoek van de woonkamer. Ze is en blijft een onderdeel van ons leven.” Nu is het twaalf jaar na de dood van Esmee. Het gezinsleven is weer doorgegaan en het leven van Chris ook. Toch speelt zijn dochter nog altijd een rol in zijn leven: “Het verdriet wordt minder, maar het gemis blijft voor altijd.”

Parmila & Bekir verloren hun zoon Djibriël

Geschreven door Annick van Werven op . Gepost in Video's.

Parmila en Bekir waren in blijde verwachting van hun derde kindje. Tijdens het intakegesprek bij de verloskundige bleek al dat er iets niet goed was met hun kindje. Ze leefde toe naar de 24-weken echo, maar vlak daarvoor gaat het mis. In deze video delen Parmila & Bekir hun verhaal over hun prachtige zoon Djibriël.

De Lege Stoel: Femke verloor haar dochter Jitta

Geschreven door Annick van Werven op . Gepost in Blogs.

Het verlies van een kind is een hartverscheurende gebeurtenis die het leven van ouders voorgoed verandert. Toch gaat het leven door, zelfs wanneer je daar nog niet klaar voor bent. In ‘De lege stoel’ delen ouders openhartige verhalen over het verlies van hun kind. Lees hier ervaringsverhalen die gaan over de leegte die ontstaat door dit verlies. Na 34 weken zwangerschap overlijdt Jitta, de aankomende dochter van Femke Straatsma, volledig onverwacht. Nu vijf jaar later, mist ze Jitta nog altijd. “Er zijn allemaal vragen over haar waar ik nooit antwoord op ga krijgen. En toch mis ik haar gewoon.”

Op het moment dat Femke zwanger raakt van Jitta, heeft ze al twee dochters. Haar kinderen zijn 2 en 4 jaar oud als Jitta overlijdt. “Met name de oudste keek heel erg uit naar de komst van haar zusje. Ze waren erbij toen we het nieuws te horen kregen en hebben de angst en paniek van dichtbij meegemaakt.” Vanaf het begin zijn Femke en haar man heel open over het overlijden van Jitta. “In overleg met school hebben we besloten wĂ©l te trakteren, een vurige wens van de grote zussen. Voorafgaand heb ik een berichtje gestuurd naar alle ouders. Dat maakte dat het meteen duidelijk was voor iedereen. Daardoor voelde ik me ook zelf vrijer om weer op dat schoolplein te gaan staan. Door zelf mijn hand uit te steken, werd het voor andere ouders makkelijker om naar ons toe te komen.”

Rouw Ă©n trauma

Zes weken na het overlijden van Jitta komt het gehele zin thuis te zitten door de coronacrisis. Het samenzijn is fijn, maar zorgt er ook voor dat Femke amper aan het verwerken van alle gebeurtenissen toe komt. Ze werkt hard om haar gezin en haar leven draaiende te houden. Ze begint een nieuwe baan en de kinderen mogen weer naar school. Op dat moment gebeurde er ook niets naars in de familie “Toen ging bij mij het lichtje uit en ben ik thuis komen te zitten.” Bij de psycholoog ontdekt Femke dat ze – naast het rouwproces – een trauma heeft opgelopen. “Ik had echt last van dingen. Ik kwam een keer de verloskundige tegen en stond te trillen op mijn benen. Toen ik in de bioscoop een filmpje van die verloskundige praktijk zag, raakte ik volledig in paniek.” Het verwerken hiervan vroeg iets wezenlijk anders dan alleen het omgaan met het verdriet van het verlies.

Femke begint aan een traject met EMDR-therapie. Ze zegt haar baan op en begint andere levenskeuzes te maken. “Ik ben mijn droom om juf te worden in het basisonderwijs achterna gegaan. Daarnaast bevalt Femke ook nog van een zoontje. “De zwangerschap ging helemaal goed. Ik zie ons als een gezin met vier kinderen. Mijn zoontje is geen vervanging, hij is gewoon Bauke.”

Onbeantwoorde vragen

Femke mist een dochter die ze nooit heeft zien opgroeien. “Ik heb haar gevoeld in mij, heb haar gezien, vastgehouden en over haar gedroomd. Ik hou van Jitta, maar ik weet niet hoe ze zou zijn geweest binnen ons gezin. Ik heb haar nooit in haar ogen kunnen kijken of de twinkels in haar ogen mogen zien. Allemaal vragen over haar waar ik nooit antwoord op ga krijgen. En toch mis ik haar gewoon. Dat ik al die dingen niet weet, maakt eigenlijk niks uit.” Jitta heeft een plekje in het gezin van Femke. Haar naam staat bovenop de kast. “Als we het over haar hebben, zie ik de meiden er vaak even naar kijken.” Jaarlijks ‘viert’ het gezin Jitta’s verjaardag. “Die dag mogen de kinderen namens Jitta bepalen wat we gaan eten. Vaak gaan we ook naar het ziekenhuis waar ze geboren is. Dan steken we een kaarsje voor haar aan en eten we een worstenbroodje. Het is geen treurige dag, maar het is gewoon de verjaardag van Jitta.”

Inmiddels is het vijf jaar geleden dat Jitta overleed en werd geboren. “Het wordt een steeds minder beladen onderwerp. Het blijft verdrietig, maar het intens rouwen neemt wel af.” De eerste jaren had Femke het zwaar in aanloop naar de geboortedag. “Ik beleefde alles opnieuw. Vanaf dat we het nieuws te horen kregen tot aan de crematie en de dagen erna. Maar ik merk dat het elk jaar weer veranderd. Het is bij me, maar minder intens.”

Voor Femke is praten over wat haar is overkomen erg belangrijk. “Door ons verhaal te vertellen, gaan anderen ook meer over zichzelf delen. Door jezelf uit te spreken, help je ook anderen te praten over moeilijke onderwerpen.” Het hele gezin heeft, ieder op zijn eigen manier, verdriet van het overlijden. “Ik ben trots dat mijn kinderen me hebben zien struikelen, maar ook weer op hebben zien krabbelen. Ze hebben al jong geleerd dat dit bij het leven hoort. Ik had het ze liever bespaard, maar ben wel dankbaar dat ik ze hierin heb voor mogen gaan.”

Geschreven door Cas Geleijnse

 

Annely & Mattijn verloren hun dochters Romy & Anna

Geschreven door Annick van Werven op . Gepost in Video's.

Annely & Mattijn verwachten bij hun tweede zwangerschap een tweeling. Bij 15 weken zwangerschap blijkt dat het met Anna flink mis is. Ze heeft geen nieren en ze zou daardoor na de bevalling komen te overlijden. Ze moeten zich gaan voorbereiden op een welkom en een afscheid tegelijk. De meisjes worden na 33,5 week zwangerschap geboren, maar na de bevalling wordt duidelijk dat het ook met Romy niet goed gaat. In deze video delen Annely & Mattijn hun verhaal over hun prachtige dochters Romy & Anna.

De lege stoel: Annick verloor haar dochter Fleur

Geschreven door Annick van Werven op . Gepost in Blogs.

Het verlies van een kind is een hartverscheurende gebeurtenis die het leven van ouders voorgoed verandert. Toch gaat het leven door, zelfs wanneer je daar nog niet klaar voor bent. In ‘De lege stoel’ delen ouders openhartige verhalen over het verlies van hun kind. Hoe beïnvloedt dit verlies hun relatie, gezin en leven? Ontdek hoe zij omgaan met het verdriet, de pijn, de leegte en de kracht vinden om verder te gaan. Annick van Werven verloor haar dochter Fleur toen ze zes jaar was. Ze herinnert zich de lege stoel tijdens de Eerste Kerstdag na Fleurs dood nog goed. “Ik weet nog dat ik het toen zo moeilijk kreeg, omdat je gewoon beseft dat ze er niet meer bij is.”

Met een grote glimlach vertelt Annick over haar dochter. “Fleur was een heel vrolijk en avontuurlijk meisje. Ze was heel amicaal naar mensen toe. Fleur was altijd wel even in voor een knuffeltje en ze zat ook altijd als laatste aan tafel, omdat ze maar bleef kletsen.” Annick haalt een leuke herinnering op aan de zomervakantie voorafgaand aan het overlijden van Fleur. “We zouden een meidendag doen met zijn tweeĂ«n. Dat ging toen niet door, want toen brak haar broer zijn kleine teen. We hebben die dag nog ingehaald. Ik heb nog een foto dat ze heel gek achter een karretje loopt in de IKEA.”

Dat vrolijke en onbezorgde leventje komt plotseling ten einde.

Op 17 september 2018 overlijdt Fleur aan de gevolgen van een ongeluk met een grasmaaier. Tijdens het spelen op een openbaar grasveldje gaat het helemaal mis en komt ze onder deze grasmaaier terecht. Een aantal dagen na dit ongeluk bezwijkt Fleur aan haar verwondingen; ze wordt slechts zes jaar oud. Het verdriet is enorm, ook meer dan zes jaar later. “ De eerste Kerst zonder Fleur Normaal gesproken is Kerst altijd een hele gezellige feestdag voor Annick en haar familie. “Eerste Kerstdag zijn we altijd met de familie samen en maakt iedereen wat te eten klaar. We doen spelletjes met elkaar en de jeugd zit boven.”

De eerste Kerst zonder haar dochter

Annick herinnert het zich nog als de dag van gisteren. Er was letterlijk een lege stoel aan tafel: de stoel van Fleur. Iedere keer als Annick ernaar kijkt, voelt ze de pijn van het gemis. “Ik weet nog dat ik het toen zo moeilijk kreeg, omdat je gewoon beseft dat ze er niet meer bij is.”
De tegenstelling met hoe de Kerst er normaal voor haar uitzag is enorm. “Fleur had dan altijd een hele mooie jurk aan en was heel veel aan het kletsen.” Ondanks de verscheurende pijn, wordt deze Eerste Kerstdag zonder Fleur toch gezellig. “We hebben een hele fijne dag gehad samen. Dat vind ik zo belangrijk. Met de familie bij elkaar zijn en het gezellig hebben, ondanks dat je mensen mist. De warmte van de familie ving mijn verdriet op.” Inmiddels heeft Annick een aantal keer Kerst meegemaakt sinds het verlies van Fleur. Het grote verdriet van die eerste keer is minder geworden, maar de pijn blijft.

Opzien tegen Kerst

Samenzijn met de hele familie kan erg confronterend zijn. Juist op die momenten valt het extra op dat er iemand ontbreekt. Ieder jaar weer ziet Annick op tegen de feestdagen. “Je bent toch bang dat het op die dag heel confronterend wordt. Kerst is echt een familieding en ik heb die eerste Kerst het gemis zo heftig gevoeld. Je ziet op tegen die pijn.” Opvallend genoeg is Kerst zelf een stuk minder vervelend dan de aanloop ernaartoe. “Het samenzijn op de dag zelf is heel fijn. Er wordt ook altijd over Fleur gepraat.” Annick en haar familie zorgen ervoor dat Fleur actief besproken wordt tijdens de Kerstdagen. “We hebben het niet over het gemis, maar meer over onze herinneringen aan Fleur. Er wordt gepraat alsof ze er ook nog gewoon bij is en dat is heel fijn.”

Het gevoel van de lege stoel is niet meer zo sterk als bij die eerste Kerst. Voor Annick werken de Kerstdagen met familie nu vooral helend, juist op de momenten dat ze Fleur het meeste mist. “Er zijn genoeg verdrietige momenten, maar er zijn ook de mooie momenten.” Ze is heel bewust bezig met het genieten van de Kerstdagen Ă©n met het herinneren van haar dochter.

“Ik wil niet alleen maar aan haar denken en me verdrietig voelen. Zo zou Fleur ook niet zijn. Met zijn allen verdrietig Kerst vieren doet haar geen eer aan.”

Geschreven door Cas Geleijnse